Johan




http://i22.photobucket.com/albums/b311/TjaWieBenIK/Canada%20weblog/Yard-010_zpsaa675158.jpg


















Er schijnt een voetballer te zijn geweest die als rugnummer steevast nummer 14 droeg.
Toen ik mijn truck voor het eerst zag merkte iemand, die kennelijk stiekem meer van voetballen weet dan hij ooit zal toegeven, op dat het voertuignummer op de zijkanten van de motorkap het nummer was van ene Johan Cruif Kruif Cruiff Kruiff Cruyff.  (met dank aan Google)

Johan is een Peterbilt 379, geboren in het jaar 2006 en met een respectabele kilometerstand (want: Canada) van inmiddels 1.360.870 KM. Vorig jaar is het Caterpillar 6-cilinder blok van 13,6 liter totaal gereviseerd, en er moet iets geks gebeuren als Johan over een aantal jaren de magische grens van 2 miljoen kilometer niet zal bereiken.
Het interieur is nog altijd als nieuw, en toen de truck aan mij werd overgedragen is hij nog even lekker vertroeteld door een professioneel cleaning bedrijf. Dus zelfs het kamerbrede hoogpolige tapijtje rook en glansde weer als nieuw.





















Als je het hebt over een echte Amerikaanse truck, dan is Johan precies jouw man!
Veel chroom, een lange neus, klinknagels, uitlaten aan de zijkant van de cabine, aluminium brandstoftanks en een verchroomde voorbumper. Tegenwoordig zie je niet veel trucks zoals Johan op de weg, de meeste bedrijven kiezen toch liever voor een gestroomlijnde wagen met veel plastic onderdelen. Dit scheelt in de luchtweerstand, en tevens door het lagere gewicht, in het brandstofverbruik.

De ''stuurcabine' is maar smal, vergeleken met de nieuwere uni-cab modellen, maar het oog wil kennelijk ook wat, dus daarom moeten er dikke verchroomde uitlaten pal achter de zijraampjes omhoog steken.
Dat dit weer ten koste gaat van het zicht naar achteren, vooral bij het achteruitrijden, ach daar heeft men geen boodschap aan. En het gaat, zoals al eerder gezegd, ook ten koste van de ruimte in de cabine zelf.

Gelukkig is de slaapcabine niet smal, deze steekt immers voorbij de uitlaten uit aan beide kanten, het bed is ruim 2 meter lang en meer dan 1 meter breed. Tussen het bed en de stoelen zijn dan aan beide zijkanten handige kasten gesitueerd, en daarin is uiteraard plaats vrijgemaakt voor een koelkast en allerhande opbergruimte.

Verder beschikt Johan over een 2500 Watt omvormer, zodat ik gewoon over de standaard 110 Volt kan beschikken voor zaken zoals mijn laptop en waterkoker. Het elektrische systeem van Johan is, in tegenstelling tot Europese trucks, geheel 12 Volt (behalve het startsysteem dat door een overbrugging toch op 24 Volt schijnt te werken.)

De gordijnen, die je bij een Europese truck dicht trekt langs de voor- en zijramen, ontbreken in Johan. Daarvoor in de plaats is er achter elke stoel een lap leer opgehangen welke je door middel van een rits aan elkaar kunt bevestigen en dichtritsen. De rest van deze twee lappen leer dienen dan tevens weer als afscherming van de kasten tussen de stoelen en het bed.

Johan heeft een turbootje, en dat turbootje gaat gezellig fluiten als er gas wordt gegeven. Niet hinderlijk fluiten, maar net genoeg om het leuk te laten zijn.

Omdat Johan een Canadees kenteken heeft is hij begrenst op zo'n 105 KM/U, dat lijkt hard voor Nederlandse begrippen, maar in de VS wordt je zo hard ingehaald door collega's, waardoor het soms lijkt alsof je stil staat.
En in veel staten mogen vrachtwagens net zo hard als personenwagens, eigenlijk best vreemd voor een land waar alles safe en verantwoord moet zijn, jongeren pas alcohol mogen drinken op hun 21ste en Kinder Suprise eieren verboden zijn door de wet.

Maar wel lekker 70 MPH rijden met je truck met trommelremmen rondom.......

Als er iets is waarin Johan uitblinkt, dan zijn het ongetwijfeld metertjes en klokjes!
Zelfs een piloot van een Boeing heeft minder instrumenten om te controleren tijdens een trans-Atlantische vlucht.



















En waar zijn al die klokjes en metertjes nu eigenlijk voor?


















Laten we Johan eens goed bekijken door middel van een aantal foto's:


Live long and prosper!

(even dubbelklikken voor de foto in 1600 pixels formaat)
Photobucket

Toen ik ergens eind april 2011 door een hevige sneeuwjacht worstelde had ik een hoogst merkwaardige ontmoeting met een Federation Starship.....
Dit close encounter vond plaats op Highway 23 in Alberta, ter hoogte van het plaatsje Vulcan.

Deze plaatsnaam had eigenlijk al eerder een belletje moeten doen rinkelen bij mij, maar ik was eigenlijk een beetje verbolgen en druk bezig met het verwerken van het gegeven dat het eind april, al ruim een maand in de lente, nog steeds zo erg kon sneeuwen.

Voor wie niet bekend is met termen als ''Vulcan'' en ''Federation Starship":
Je hebt vast wel eens een aflevering gezien van de science fiction televisieserie Star Trek?

(even dubbelklikken voor de foto in 1600 pixels formaat)
Photobucket

In deze langlopende serie vloog men met een ruimteschip genaamd "Enterprise" een beetje nutteloos door de ruimte, eigenlijk alleen maar om avonturen te beleven die dan ademloos konden worden gevolgd door goedgelovige mensen op planeet Aarde.

Uiteraard ontmoette men op deze verre reizen steevast buitenaards leven, en op een planeet genaamd Vulcan leefde een volk genaamd, hoe simpel kan het zijn, de Vulcans.
Je kunt je hoogstwaarschijnlijk nog wel een beeld voor ogen halen van Mister Spock, first officer aan boord van Starship Enterprise, destijds onder commando van captain James "Jim" Kirk?

Spock was de man met de merkwaardige wenkbrouwen wenkbrauwen en grillig gevormde oorschelpen. Nou, hij is dus een klassiek voorbeeld van een Vulcan.

Ergens in het begin van de jaren 90 van de vorige eeuw zijn een stel slimmeriken uit het vrij onbetekenende plaatsje Vulcan, Alberta, Aarde, op het lumineuze idee gekomen om hun dorp eens even op de wereldkaart te zetten. Met zo'n plaatsnaam heeft het ze vast heel erg veel moeite gekost om iets te verzinnen dat mensen uit de gehele wereld in grote getale naar hun woonplaats zou laten stromen.
Maar uiteindelijk besloot men om het Star Trek succes en de gelijknamige planeet Vulcan te gebruiken om de plaatselijke VVV iets meer werk te bezorgen.

Op 10 juni 1995 was de plechtige onthulling van Vulcan Starship FX6-1995-A, strategisch geplaatst op een sokkel langs Highway 23:

(even dubbelklikken voor de foto in 1600 pixels formaat)
Photobucket

Op zaterdag 17 mei 2014 togen Habbekrats en ondergetekende per starship USS Mercury richting Vulcan, AB om dit fenomeen eens aan een nader onderzoek te onderwerpen.
Hieronder een korte sfeerimpressie van dit enerverende bezoek:


(even dubbelklikken voor de foto's in 1600 pixels formaat)
Photobucket


Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Let u toch vooral eens op model Habbekrats die, compleet met Klingon denkrimpel in zijn voorhoofd, een perfectie imitatie tentoonstelt van Klingon crew member lieutenant Worf:

Photobucket

De geestelijk vader van Star Trek, Gene Roddenberry, werd uiteraard niet vergeten en door middel van deze gedenksteen en tekst leeft zijn gedachtegoed ook in Vulcan, AB voort:

Photobucket

Misschien dat jullie op de hoogte zijn van deze wetenswaardigheid, maar ik wil toch even vermelden dat de as van Gene Roddenberry na zijn crematie met een raket het heelal is ingeschoten.
En daar zal hij tot in de  eeuwigheid samen zijn met de sterren en planeten die hij in al de afleveringen en films van Star Trek heeft beschreven.

Binnen in het Vulcan space station viel ik van de ene verbazing in de andere.
Talloze memorabilia en originele decorstukken uit de tv series waren hier te bewonderen, tezamen met de meest wonderlijke Star Trek merchandise.
Zelfs Spock-oren ontbraken niet op het feest:   

Photobucket

Photobucket

Photobucket



Origineel decorstuk uit de tv serie:



De bekende Star Trek ''Transporter'', onwijs slim bedacht door Gene Roddenberry:
Door mensen en materie te teleporteren hoefde hij niet telkens weer beelden van een landing op een nieuwe planeet te laten zien.
Ook dit is een origineel decorstuk, er stonden er maar liefst 3 (drie!) tentoongesteld.

Habbekrats wilde er onmiddellijk gebruik van maken, want hij wist niet helemaal zeker of hij thuis in Nederland de knop van zijn gasfornuis had dichtgedraaid......



Voor echte ''Trekkies'' is er zelfs de gelegenheid om op de foto te gaan in authentieke Star Trek kleding, en met behulp van een groen scherm wordt men dan ''levensecht'' geprojecteerd in een scene uit de serie.



Model Habbekrats wilde meteen van deze mogelijkheid gebruik maken, en hoe ik ook op hem inpraatte:
Ik kon hem er maar niet van overtuigen dat er toch echt geen Urker, compleet met gouden oorbel, in de serie meespeelde...



Ik heb ter plekke een t-shirt gekocht met de tekst ''I Vulcan, Alberta, Canada, Earth".
En na nog even grondig te hebben rondgekeken of ik Seven of Nine en/of T'Pol misschien tegen het bevallige lijf kon lopen, zijn we weer in ons eigen spaceship geklommen en hebben we met warpspeed Vulcan verlaten.








The biggest (tri-axle) dump truck in the world!!

Op zondagochtend 4 mei besloten Habbekrats en yours truly om de grootste dumptruck ter wereld met een bezoekje te vereren.
Nu had ik dat Tonka wagentje wel eens langs de weg zien staan als ik over de Crowsnest Highway toerde, maar veel plaats om te stoppen was er nooit als ik onderweg was met een metertje of 23 staal en rubber. Edoch, ditmaal hadden wij de beschiking over een truck van een iets handzamer formaat, een Dodge RAM quad cab pick-up met een 6.7 L. Cummins turbo-diesel.

Om 10.01 uur werd er vertrokken uit C-town, en uiteraard neemt men als men de beschikking heeft over een 4WD truck niet de saaie highways over de (zo mogelijk) nog saaiere prairies.
Het weerbericht beloofde zelfs sneeuw, dus wij konden ons geluk bijna weer niet op!

Het groene monster staat al sinds jaar en dag in Sparwood, in de provincie British Columbia, een leuk ritje van slechts 152 KM vanaf het motel, en daar staat volgens Google maps een tijdsbestek van 2 uur een 55 minuten voor.
Dat geeft al een beetje aan dat dit geen route over strakgeplaveide fluisterstille ZOAB-wegen is.

Al na een kilometer of 30 na vertrek diende de eerste dirt road zich al aan, vergezeld door een gezellige sneeuwbui. Om nu meteen al de 4WD in te schakelen vonden wij vrij overdreven, dat doe je immers pas als je je voertuig geen centimeter meer voor- of achteruit meer kunt bewegen.

Omdat wij professional tourists zijn, hadden we zelfs een fotomoment ingelast, waarvan hieronder het resultaat:

(even aanklikken voor een groter formaat foto)
Photobucket

Na een rit zonder al teveel moeilijke situaties geraakten wij na verloop van tijd op de Crownsnest Highway en kon de 4WD (toch stiekem onderweg ingeschakeld) weer uit worden gezet. Ging dit vroeger gepaard met abrupt stoppen, minimaal twee handels overhalen, uitstappen en vrijloopnaven omzetten, vandaag den dag reikt men vanaf zijn/haar comfortabele lederen en tevens verwarmde zetel naar een miniscuul draaiknopje op het dashboard teneinde van het voertuig weer een achterwielaangedreven vehikel te maken. Welk een jolijt!

Al cruisend zoefden wij langs de beroemde Frank Slide, alwaar in de vroege uurtjes van 29 april 1903 een compleet dorp is verdwenen onder een laag van 82 miljoen ton / 30 miljoen kubieke meter rotsgesteente. Een geschat aantal van 70 tot 90 mensen heeft hier hun laatste rustplaats gevonden, en verreweg de meeste lichamen zijn nooit onder het puin vandaan gehaald.

Klik hier voor meer informatie over de Frank Slide.

Habbekrats was naar mijn mening klaar voor zijn eerste ontmoeting met Tim Hortons, het Canadese equivalent van wat Starbucks is voor de Amerikanen. Tot zijn grote vreugde ontdekte hij daar dat men er ook espresso schonk, iets wat hij tot nu toe nog in geen enkel Canadees horeca-etablissement had kunnen ontwaren. En zijn geluk kon helemaal niet meer op toen het zo felbegeerde zwarte koffie-elixer slechts 0,63 cent bleek te kosten.

Na het Timmie's geweld deden we nog even een Subway aan voor een simpele doch voedzame lunch en werkelijk niets kon ons daarna nog tegenhouden om de biggest tri-axle dump truck in the world te gaan bekijken.

Zelfs het overschrijden van de grens met British Columbia liep gesmeerd, plotsklaps bleken wij ons op de ''Best place on Earth" te bevinden!

(even aanklikken voor een groter formaat foto)
Photobucket

Uiteindelijk kwamen wij aan in Sparwood, BC alwaar ons einddoel stoïcijns op ons stond te wachten met zijn 16-cilinder motor van 3300 PK, een cilinderinhoud van 10320 CI / 169,11 liter en een leeggewicht van 260 ton.

Ik kan hier wel van alles gaan neerpennen inzake de afmetingen van dit groene gevaarte, maar foto's zeggen meer dan woorden.

Mijn welgemeende excuus voor de ietwat mindere kwaliteit van de foto's, maar zoals je kunt zien waren wij ter plaatse in een hevige sneeuwjacht verwikkeld.

(even aanklikken voor een groter formaat foto) 
Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Let u toch vooral even op model Habbekrats voor de maatvoering!

Photobucket


Photobucket


The "Big Red Team"

Op het internet zie ik veel berichten over H&R Transport (The Big Red Team), en de meeste hebben een vrij negatieve ondertoon. Uiteraard is het aan een ieder om zijn/haar mening te ventileren, maar helaas zijn er bepaalde mensen die hun relativeringsvermogen totaal op nul hebben gezet omdat ze verbitterd en teleurgesteld bij het bedrijf weg zijn gegaan.

Is dit nu echt zo'n slecht bedrijf?
Volgens mijn eigen ervaring absoluut niet.
Zou ik er zelf weer willen gaan werken?
Neen!

Maar ga alsjeblieft niet af op al die indianenverhalen die je op het interweb leest.
Zoals overal op de wereld heb je bij een bedrijf tevreden werknemers en ontevreden werknemers.
Ga voor de aardigheid eens bij een Nederlands chauffeurscafé (als je er nog eentje kunt vinden) aan de stamtafel zitten en luister eens stilletjes naar de grote gesprekken die daar worden gevoerd.
Elk bedrijf dat aldaar de revue passeert is ruk, iedereen weet altijd precies alle negatieve dingen op te sommen, maar negen van de tien keer is al deze inside information afkomstig van "horen zeggen", in veel gevallen van iemand die het weer heeft gehoord van iemand aan de stamtafel van een chauffeurscafé.

Overal is wel eens wat, en over vrijwel elk bedrijf zijn er leuke en minder leuke dingen op te noemen, maar hoort dat niet gewoon bij het leven an sich?

The Big Red Team is een bedrijf dat precies doet wat ze jou beloven/vertellen bij het sollicitatiegesprek in Engeland.
Als je daar ter plaatse aandachtig naar luistert, en niet schroomt om kritische vragen te stellen, dan keer je terug naar huis met voldoende informatie om het allemaal nog eens goed te overdenken.

Niemand zet jou een pistool in je nek om na een paar weken het job offer te accepteren, het contract dat je ontvangt laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Lezen kan vrijwel iedereen, maar begrijpend lezen schijnt voor het gros der mensheid helaas nog altijd vrij problematisch te zijn.....

Je wordt van A tot Z begeleidt als je aankomt in Canada, niets wordt aan het toeval overgelaten en als je ontevreden bent over bepaalde zaken, dan moet je je mond opendoen en het vragen/mededelen.
The Big Red Team is een transportbedrijf, geen kleutercrèche, dus op een gegeven moment is de koek gewoonweg op als iemand maar blijft zeuren en zeiken over bepaalde zaken die in de ogen van het bedrijf op een normale (lees: Canadese!!!) manier geregeld zijn.

Jij komt in Canada werken, dus pas je aan aan de regels en (ongeschreven) wetten van dat land.
Kom jij daar aan met de instelling dat het gehele land zich maar aan jou moet aanpassen, dan snap jij het spelletje niet helemaal en denk ik dat je binnen de kortste keren weer richting Schiphol vliegt.
Misschien omdat je dat zelf hebt beslist, of misschien omdat men heeft beslist dat ze jou niet langer binnen het bedrijf kunnen/willen gebruiken.

Ik ben zelf weggegaan omdat iemand van de planning mij probeerde te naaien, maar dat was een actie van één bepaalde persoon, moet ik dan meteen het hele bedrijf als slecht en onbetrouwbaar gaan afschilderen op het internet? Bij mij is een afspraak een afspraak, en dan moet men ineens niet gaan doen alsof er helemaal geen afspraken zijn gemaakt, dat werkt bij mij totaal averechts.

En ik ben geen bluffer als ik zeg dat ik een bedrijf 3 kansen geef voor fuck ups, en dat het daarna klaar is voor mij. Ik heb genoeg mensen meegemaakt die woorden van dezelfde strekking van de toren schreeuwden, maar als het er dan op aankwam slikten ze het maar weer en hielden ze hun mond.

Ik heb absoluut geen wrok ten opzichte van The Big Red Team, het is mijn eigen beslissing geweest om naar huis te gaan, als ik mij de volgende dag soepel had opgesteld, dan waren we er na een gesprek vast wel weer uitgekomen, maar zo zit ik niet in elkaar.

N.a.v. dit blog heb ik veel mailtjes gekregen van mensen die ook naar Canada wilden vertrekken om bij dit bedrijf te gaan rijden, mensen die mij vroegen om informatie en ervaringen, en ik heb het ze nooit afgeraden om er te beginnen.
Wel denk ik dat je als je in je eentje in de truck woont en er verder geen huis en/of gezin op na houdt, dat je dan in een betere positie bent om een goede boterham te verdienen in de Noord Amerikaanse trucking industry.

En zoals overal moet je natuurlijk wel willen werken! Dus in het begin gewoon alle ritten aannemen als je het binnen jouw beschikbare uren kunt kunt doen. Heb je twijfels over de afstanden en het tijdsverloop, dan altijd even aangeven dat je het graag wilt doen maar niet zeker weet of je nog genoeg uren over hebt. Dan wordt je geholpen, en na verloop van tijd leer je zelf steeds meer en meer over het hele reilen en zeilen, en kun je alles zelf steeds gemakkelijker uitvogelen. Zeg jij keer op keer nee tegen een pre-plan, dan gaat de planning zich uiteraard afvragen waar je eigenlijk mee bezig bent en zullen ze zich minder voor jou inzetten als jij eens een keer om een gunst vraagt.

Ritjes naar zonnig Californië lijken (in beginsel) leuker dan 6 keer hetzelfde ritje over de Rocky Mountains naar Vancouver, compleet met sneeuw en alle andere ongein. Maar ja, je bent net nieuw dus ga jezelf eerst maar eens een beetje "bewijzen"!

Bouw een band op met je vaste planners, laat zien dat je wilt werken en dat gaat dan vanzelf in jouw voordeel werken. Maar is dat niet zoals het in elke bedrijfstak, bij vrijwel ieder bedrijf waar dan ook ter wereld werkt?

Als jij een goede manier zoekt om Canada "binnen te komen", dan is The Big Red Team een uitstekende manier om dit te verwezenlijken. En wie weet heb jij het er wel zo naar jouw zin dat je na verloop van tijd helemaal niet wilt overstappen naar een "beter bedrijf". Ik ken legio voorbeelden van mensen die al jarenlang tevreden bij het bedrijf werken, zelfs nadat ze hun PR hebben weten te bemachtigen zijn ze er blijven rijden.
Dat doe je niet als je alle vrijheid hebt om over te stappen naar een bedrijf dat "beter" is.

Heb je het totaal niet naar je zin bij het bedrijf, dan moet je jouw eigen plan trekken.
Dan kap je er simpelweg mee, of je gaat rustig om je heen kijken naar een ander bedrijf.
Maar wees in vredesnaam niet zo kinderachtig om via het internet keer op keer jouw negatieve ervaringen met het bedrijf te ventileren zodra je de letters H en R ergens tegenkomt.
Uiteraard mag je heus wel eens laten weten dat je het met bepaalde zaken niet eens was, maar ga er geen hetze van maken, de enige die je daar uiteindelijk mee hebt, dat ben je zelf!

Zoek maar eens via Google naar ene Rudy Bogaert (a.k.a. "usakandyman") uit Belgjesland. Dat ventje zit klaarblijkelijk enorm met zichzelf en zijn gedwongen leventje in the Great White North in de knoop, en geeft mede daardoor The Big Red Team er bij elke gelegenheid van langs op het interweb.
Want aan hem ligt het uiteraard niet dat hij daar niet meer mocht werken, nee natuurlijk niet... photo Pinocchio.gif

Nuff said!!!


Scania in Amerika

Ergens in 2012 besloot J.J. (Jan Jaap) om samen met zijn vrouw Larissa en zoontjes Vico en Levi een stukje te gaan rijden in Noord Amerika.
Op zich is dat geen wereldschokkend nieuws, bedrijven als Hertz, National en consorten verhuren dagelijks honderdduizenden auto's op dat continent aan reislustige klanten. Maar JJ had een plannetje.....
Zou het niet geinig zijn om met zijn Nederlandse modeljaar 2000 Scania 144L een beetje rond te gaan touren door Canada en de Verenigde Staten? Omdat later allang is begonnen, besloot JJ de koe bij de hoorns horens te vatten en uiteindelijk vertrok de gehele familie Verweij op dinsdag 7 mei 2013 vanuit de haven van Halifax, NS voor een fantastische rondreis over het Noord Amerikaanse continent.
Achter de Scania hing een tot camper omgebouwd klein (voor Noord Amerikaanse begrippen) 2-assig trailertje, waarin zelfs de Mercedes luxe wagen van de familie een plaatsje had gekregen.

Click de banner om het gehele avontuur terug te lezen op het blog van JJ en zijn familie:

Photobucket

 Hier een paar foto's van mijn close encounter met JJ en de Scania:
(even aanklikken voor een groter formaat, you know the drill)

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

Photobucket

JJ, het was leuk om jou en de auto te ontmoeten.
En ik beloof hierbij plechtig om het "Scania in Amerika" t-shirt te dragen/promoten/showen in geheel Noord Amerika!

Klik hieronder op de afbeelding om een "Rolling CB Interview ™" met JJ & family te bekijken, geproduceerd door BigRig Videos:


Photobucket


Voor degene die een mooi t-shirt (zéér goede kwaliteit, beslist geen goedkope troep) van het "Scania in Amerika" avontuur wil bestellen, heb ik onderstaande tekst overgenomen van het blog van de familie Verweij.
(ik wil even benadrukken dat ik zelf geen enkele connectie heb met de verkoop van deze shirts, ik post dit puur als een vriendelijk gebaar naar JJ, en tevens omdat ik persoonlijk erg tevreden ben over de kwaliteit van het shirt)

Als herinnering aan deze prachtige reis, heeft designer Art Alvarez een T-shirt ontworpen voor Jan Jaap.
Dit T-shirt is verkrijgbaar vanaf 1 maart 2014 in de maten S tot XXXL en in de kleuren zwart en grijs.

De shirts kosten 25 euro per stuk (zelf afhalen op truck shows)
De shirts kunnen ook opgestuurd worden, dan komen er nog verzendkosten bij.
Bestellen kan via mail@scaniainamerika.nl
Graag aantal, kleur, maat en adres vermelden.

 Foto van de achterkant van mijn eigen shirt:

Photobucket
Wat mij wel meteen opviel toen ik het shirt in handen kreeg:
De naam van de website is "scania in amerika",
op het shirt staat te lezen: "JJ's TOUR IN AMERICA"......

Ach, ik ben nu eenmaal een kniesoor ;-)