Op het internet zie ik veel berichten over H&R Transport (The Big Red Team), en de meeste hebben een vrij negatieve ondertoon. Uiteraard is het aan een ieder om zijn/haar mening te ventileren, maar helaas zijn er bepaalde mensen die hun relativeringsvermogen totaal op nul hebben gezet omdat ze verbitterd en teleurgesteld bij het bedrijf weg zijn gegaan.
Is dit nu echt zo'n slecht bedrijf?
Volgens mijn eigen ervaring absoluut niet.
Zou ik er zelf weer willen gaan werken?
Neen!
Maar ga alsjeblieft niet af op al die indianenverhalen die je op het interweb leest.
Zoals overal op de wereld heb je bij een bedrijf tevreden werknemers en ontevreden werknemers.
Ga voor de aardigheid eens bij een Nederlands chauffeurscafé (als je er nog eentje kunt vinden) aan de stamtafel zitten en luister eens stilletjes naar de grote gesprekken die daar worden gevoerd.
Elk bedrijf dat aldaar de revue passeert is ruk, iedereen weet altijd precies alle negatieve dingen op te sommen, maar negen van de tien keer is al deze inside information afkomstig van "horen zeggen", in veel gevallen van iemand die het weer heeft gehoord van iemand aan de stamtafel van een chauffeurscafé.
Overal is wel eens wat, en over vrijwel elk bedrijf zijn er leuke en minder leuke dingen op te noemen, maar hoort dat niet gewoon bij het leven an sich?
The Big Red Team is een bedrijf dat precies doet wat ze jou beloven/vertellen bij het sollicitatiegesprek in Engeland.
Als je daar ter plaatse aandachtig naar luistert, en niet schroomt om kritische vragen te stellen, dan keer je terug naar huis met voldoende informatie om het allemaal nog eens goed te overdenken.
Niemand zet jou een pistool in je nek om na een paar weken het job offer te accepteren, het contract dat je ontvangt laat aan duidelijkheid niets te wensen over.
Lezen kan vrijwel iedereen, maar begrijpend lezen schijnt voor het gros der mensheid helaas nog altijd vrij problematisch te zijn.....
Je wordt van A tot Z begeleidt als je aankomt in Canada, niets wordt aan het toeval overgelaten en als je ontevreden bent over bepaalde zaken, dan moet je je mond opendoen en het vragen/mededelen.
The Big Red Team is een transportbedrijf, geen kleutercrèche, dus op een gegeven moment is de koek gewoonweg op als iemand maar blijft zeuren en zeiken over bepaalde zaken die in de ogen van het bedrijf op een normale (lees: Canadese!!!) manier geregeld zijn.
Jij komt in Canada werken, dus pas je aan aan de regels en (ongeschreven) wetten van dat land.
Kom jij daar aan met de instelling dat het gehele land zich maar aan jou moet aanpassen, dan snap jij het spelletje niet helemaal en denk ik dat je binnen de kortste keren weer richting Schiphol vliegt.
Misschien omdat je dat zelf hebt beslist, of misschien omdat men heeft beslist dat ze jou niet langer binnen het bedrijf kunnen/willen gebruiken.
Ik ben zelf weggegaan omdat iemand van de planning mij probeerde te naaien, maar dat was een actie van één bepaalde persoon, moet ik dan meteen het hele bedrijf als slecht en onbetrouwbaar gaan afschilderen op het internet? Bij mij is een afspraak een afspraak, en dan moet men ineens niet gaan doen alsof er helemaal geen afspraken zijn gemaakt, dat werkt bij mij totaal averechts.
En ik ben geen bluffer als ik zeg dat ik een bedrijf 3 kansen geef voor fuck ups, en dat het daarna klaar is voor mij. Ik heb genoeg mensen meegemaakt die woorden van dezelfde strekking van de toren schreeuwden, maar als het er dan op aankwam slikten ze het maar weer en hielden ze hun mond.
Ik heb absoluut geen wrok ten opzichte van The Big Red Team, het is mijn eigen beslissing geweest om naar huis te gaan, als ik mij de volgende dag soepel had opgesteld, dan waren we er na een gesprek vast wel weer uitgekomen, maar zo zit ik niet in elkaar.
N.a.v. dit blog heb ik veel mailtjes gekregen van mensen die ook naar Canada wilden vertrekken om bij dit bedrijf te gaan rijden, mensen die mij vroegen om informatie en ervaringen, en ik heb het ze nooit afgeraden om er te beginnen.
Wel denk ik dat je als je in je eentje in de truck woont en er verder geen huis en/of gezin op na houdt, dat je dan in een betere positie bent om een goede boterham te verdienen in de Noord Amerikaanse trucking industry.
En zoals overal moet je natuurlijk wel willen werken! Dus in het begin gewoon alle ritten aannemen als je het binnen jouw beschikbare uren kunt kunt doen. Heb je twijfels over de afstanden en het tijdsverloop, dan altijd even aangeven dat je het graag wilt doen maar niet zeker weet of je nog genoeg uren over hebt. Dan wordt je geholpen, en na verloop van tijd leer je zelf steeds meer en meer over het hele reilen en zeilen, en kun je alles zelf steeds gemakkelijker uitvogelen. Zeg jij keer op keer nee tegen een pre-plan, dan gaat de planning zich uiteraard afvragen waar je eigenlijk mee bezig bent en zullen ze zich minder voor jou inzetten als jij eens een keer om een gunst vraagt.
Ritjes naar zonnig Californië lijken (in beginsel) leuker dan 6 keer hetzelfde ritje over de Rocky Mountains naar Vancouver, compleet met sneeuw en alle andere ongein. Maar ja, je bent net nieuw dus ga jezelf eerst maar eens een beetje "bewijzen"!
Bouw een band op met je vaste planners, laat zien dat je wilt werken en dat gaat dan vanzelf in jouw voordeel werken. Maar is dat niet zoals het in elke bedrijfstak, bij vrijwel ieder bedrijf waar dan ook ter wereld werkt?
Als jij een goede manier zoekt om Canada "binnen te komen", dan is The Big Red Team een uitstekende manier om dit te verwezenlijken. En wie weet heb jij het er wel zo naar jouw zin dat je na verloop van tijd helemaal niet wilt overstappen naar een "beter bedrijf". Ik ken legio voorbeelden van mensen die al jarenlang tevreden bij het bedrijf werken, zelfs nadat ze hun PR hebben weten te bemachtigen zijn ze er blijven rijden.
Dat doe je niet als je alle vrijheid hebt om over te stappen naar een bedrijf dat "beter" is.
Heb je het totaal niet naar je zin bij het bedrijf, dan moet je jouw eigen plan trekken.
Dan kap je er simpelweg mee, of je gaat rustig om je heen kijken naar een ander bedrijf.
Maar wees in vredesnaam niet zo kinderachtig om via het internet keer op keer jouw negatieve ervaringen met het bedrijf te ventileren zodra je de letters H en R ergens tegenkomt.
Uiteraard mag je heus wel eens laten weten dat je het met bepaalde zaken niet eens was, maar ga er geen hetze van maken, de enige die je daar uiteindelijk mee hebt, dat ben je zelf!
Zoek maar eens via Google naar ene Rudy Bogaert (a.k.a. "usakandyman") uit Belgjesland. Dat ventje zit klaarblijkelijk enorm met zichzelf en zijn gedwongen leventje in the Great White North in de knoop, en geeft mede daardoor The Big Red Team er bij elke gelegenheid van langs op het interweb.
Want aan hem ligt het uiteraard niet dat hij daar niet meer mocht werken, nee natuurlijk niet...
Nuff said!!!
Scania in Amerika
Ergens in 2012 besloot J.J. (Jan Jaap) om samen met zijn vrouw Larissa en zoontjes Vico en Levi een stukje te gaan rijden in Noord Amerika.
Op zich is dat geen wereldschokkend nieuws, bedrijven als Hertz, National en consorten verhuren dagelijks honderdduizenden auto's op dat continent aan reislustige klanten. Maar JJ had een plannetje.....
Zou het niet geinig zijn om met zijn Nederlandse modeljaar 2000 Scania 144L een beetje rond te gaan touren door Canada en de Verenigde Staten? Omdat later allang is begonnen, besloot JJ de koe bij dehoorns horens te vatten en uiteindelijk vertrok de gehele familie Verweij op dinsdag 7 mei 2013 vanuit de haven van Halifax, NS voor een fantastische rondreis over het Noord Amerikaanse continent.
Achter de Scania hing een tot camper omgebouwd klein (voor Noord Amerikaanse begrippen) 2-assig trailertje, waarin zelfs de Mercedes luxe wagen van de familie een plaatsje had gekregen.
Click de banner om het gehele avontuur terug te lezen op het blog van JJ en zijn familie:
Hier een paar foto's van mijn close encounter met JJ en de Scania:
(even aanklikken voor een groter formaat, you know the drill)
JJ, het was leuk om jou en de auto te ontmoeten.
En ik beloof hierbij plechtig om het "Scania in Amerika" t-shirt te dragen/promoten/showen in geheel Noord Amerika!
Klik hieronder op de afbeelding om een "Rolling CB Interview ™" met JJ & family te bekijken, geproduceerd door BigRig Videos:
Voor degene die een mooi t-shirt (zéér goede kwaliteit, beslist geen goedkope troep) van het "Scania in Amerika" avontuur wil bestellen, heb ik onderstaande tekst overgenomen van het blog van de familie Verweij.
(ik wil even benadrukken dat ik zelf geen enkele connectie heb met de verkoop van deze shirts, ik post dit puur als een vriendelijk gebaar naar JJ, en tevens omdat ik persoonlijk erg tevreden ben over de kwaliteit van het shirt)
Als herinnering aan deze prachtige reis, heeft designer Art Alvarez een T-shirt ontworpen voor Jan Jaap.
Dit T-shirt is verkrijgbaar vanaf 1 maart 2014 in de maten S tot XXXL en in de kleuren zwart en grijs.
De shirts kosten 25 euro per stuk (zelf afhalen op truck shows)
De shirts kunnen ook opgestuurd worden, dan komen er nog verzendkosten bij.
Bestellen kan via mail@scaniainamerika.nl
Graag aantal, kleur, maat en adres vermelden.
Foto van de achterkant van mijn eigen shirt:
Wat mij wel meteen opviel toen ik het shirt in handen kreeg:
De naam van de website is "scania in amerika",
op het shirt staat te lezen: "JJ's TOUR IN AMERICA"......
Ach, ik ben nu eenmaal een kniesoor ;-)
Op zich is dat geen wereldschokkend nieuws, bedrijven als Hertz, National en consorten verhuren dagelijks honderdduizenden auto's op dat continent aan reislustige klanten. Maar JJ had een plannetje.....
Zou het niet geinig zijn om met zijn Nederlandse modeljaar 2000 Scania 144L een beetje rond te gaan touren door Canada en de Verenigde Staten? Omdat later allang is begonnen, besloot JJ de koe bij de
Achter de Scania hing een tot camper omgebouwd klein (voor Noord Amerikaanse begrippen) 2-assig trailertje, waarin zelfs de Mercedes luxe wagen van de familie een plaatsje had gekregen.
Click de banner om het gehele avontuur terug te lezen op het blog van JJ en zijn familie:
Hier een paar foto's van mijn close encounter met JJ en de Scania:
(even aanklikken voor een groter formaat, you know the drill)
JJ, het was leuk om jou en de auto te ontmoeten.
En ik beloof hierbij plechtig om het "Scania in Amerika" t-shirt te dragen/promoten/showen in geheel Noord Amerika!
Klik hieronder op de afbeelding om een "Rolling CB Interview ™" met JJ & family te bekijken, geproduceerd door BigRig Videos:
Voor degene die een mooi t-shirt (zéér goede kwaliteit, beslist geen goedkope troep) van het "Scania in Amerika" avontuur wil bestellen, heb ik onderstaande tekst overgenomen van het blog van de familie Verweij.
(ik wil even benadrukken dat ik zelf geen enkele connectie heb met de verkoop van deze shirts, ik post dit puur als een vriendelijk gebaar naar JJ, en tevens omdat ik persoonlijk erg tevreden ben over de kwaliteit van het shirt)
Als herinnering aan deze prachtige reis, heeft designer Art Alvarez een T-shirt ontworpen voor Jan Jaap.
Dit T-shirt is verkrijgbaar vanaf 1 maart 2014 in de maten S tot XXXL en in de kleuren zwart en grijs.
De shirts kosten 25 euro per stuk (zelf afhalen op truck shows)
De shirts kunnen ook opgestuurd worden, dan komen er nog verzendkosten bij.
Bestellen kan via mail@scaniainamerika.nl
Graag aantal, kleur, maat en adres vermelden.
Foto van de achterkant van mijn eigen shirt:
Wat mij wel meteen opviel toen ik het shirt in handen kreeg:
De naam van de website is "scania in amerika",
op het shirt staat te lezen: "JJ's TOUR IN AMERICA"......
Ach, ik ben nu eenmaal een kniesoor ;-)
Van's Canada Dry
(Dit bericht is al eens eerder gepubliceerd in januari 2013)
Leestip:
De avonduren en avonturen van mijn "Little brother" Wim die afgelopen december vanuit het verre Belgjesland naar het zo mogelijk nóg verdere Canada is vertrokken om aldaar te gaan werken als een heuse vrachtwagenchauffeur.
Hieronder een foto van de ugly and bald motherfucker in kwestie,
samen met z'n bussie.
(Het voertuig is op deze foto al net zo incontinent als zijn eigenaar)
Link naar Wim's weblog: VAN's CANADA DRIVE
Leestip:
De avonduren en avonturen van mijn "Little brother" Wim die afgelopen december vanuit het verre Belgjesland naar het zo mogelijk nóg verdere Canada is vertrokken om aldaar te gaan werken als een heuse vrachtwagenchauffeur.
Hieronder een foto van de ugly and bald motherfucker in kwestie,
samen met z'n bussie.
(Het voertuig is op deze foto al net zo incontinent als zijn eigenaar)
Link naar Wim's weblog: VAN's CANADA DRIVE
Truck #2167, frikandellen en sito sticks
(Dit bericht is al eerder gepubliceerd in april 2011)
Maandagochtend (21 maart 2011) werd ik gebeld door het reisbureau met de mededeling dat ik mijn spulletjes kon verhuizen naar truck #2167.
Na enig zoekwerk vond ik genoemde truck in de yard (waarom hadden ze niet even gezegd dat het om een rode truck ging?) en volgde er een grondige inspectie van de cabine door yours truly.
Deze bleek pico bello in orde te zijn, de truck was door een professioneel bedrijf schoongemaakt, zo getuigden papieren matjes op de vloer bij zowel de bestuurders- als de bijrijderszitplaats.
Zelfs de sneeuwkettingen waren aanwezig, maar de schotel was gortdroog, dus daar eerst maar even wat grease packs voor gehaald in de werkplaats.
Daar vertelden ze mij dat #2167 eigenlijk op de nominatie stond om vervangen te worden, en dat er problemen met de Tri-Pac waren gemeld door de laatste chauffeur die met de truck had gereden.
Men had hier niets meer aan gedaan omdat #2167 al een paar weken stond te wachten om te worden ontdaan van de H&R stickers en het fleet number.
Hier #2167 later die week, op mijn inmiddels vast fotolocatie, langs de I-15 in Montana
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Nu had ik al een pre-plan gekregen om een lading over de (Canadese) Rockie Mountains naar Surrey, British Columbia te brengen, maar als de truck eerst de werkplaats in moest, dan had ik niet genoeg tijd om daar op tijd te arriveren.
Het reisbureau reageerde zoals gebruikelijk niet op mijn satellietbericht, ik had mijn plicht gedaan door het te melden, dus wat mij betreft kon mijn "nieuwe" rode camper de werkplaats in.
Na een uurtje of drie kwam men mij vertellen dat de Tri-Pac weer als nieuw snorde, en dat ik de truck de werkplaats uit mocht rijden.
Al tijdens het starten van de motor piepte de satelliet een keer of 10, men had mij kennelijk iets zeer belangrijks te melden of te vragen ?
Ja hoor: "Waarom ben je niet aan het rijden?", "Wat ben je aan het doen?", "Neem ASAP contact met ons op" las ik in de gauwigheid op het schermpje.
Maar had ik immers niet keurig gemeld dat de truck de werkplaats in moest ?
Dat men zat te slapen op het reisbureau kon mij niet worden verweten, dus ik vol goede moed terug naar kantoor gereden om eens live met mijn dispatchpersoon in conclaaf te gaan.
Deze was niet erg blij om mij nog steeds in Lethbridge te zien, wat was in godsnaam de reden dat ik mijzelf op dit tijdstip al niet ver achter Calgary bevond ?
Na enige uitleg van mijn kant en met argusogen de satellietberichten te hebben gecheked, kon men niets anders doen dan met veel tegenzin bekennen dat ik inderdaad had gemeld dat #2167 eerst de garage in moest.
Maar nu kon ik deze vracht niet meer op tijd naar BC brengen, waarom was ik dat niet even persoonlijk komen vertellen op kantoor ?
Tja, ik had een berichtje via de satelliet verstuurd, dat dit niet werd gelezen was natuurlijk niet mijn zaak.
Het was mij al vaker opgevallen dat zodra een berichtje niet interessant was voor dispatch, je eenvoudigweg geen antwoord kreeg.
"Misschien heeft men dit berichtje een beetje verkeerd ingeschat ?" vroeg ik poeslief, uiteraard nadat ik eerst de bovenstaande gedachte had uitgesproken.
Hier kwam, zoals ik al had verwacht, geen enkele reactie op, en met een grauw werd mij te kennen gegeven dat ik naar mijn truck kon gaan en moest wachten op een nieuwe lading.
Mooi, dan had ik tenminste ruimschoots de tijd om de auto een beetje in te richten en al mijn spulletjes hun vaste plaats te geven.
Die middag ben ik naar één van de twee Wal*Mart super-centres die Lethbridge rijk is getogen, en heb een 24 inch flatscreen televisie, een DVD speler plus een mooie roestvrijstalen magnetron gekocht.
De volgende dag (dinsdag 22 maart 2011) bleef de satelliet zwijgen in alle talen, waarschijnlijk had ik straf vanwege mijn onbezonnen actie van gisteren en liet men mij nu mooi staan zonder werk...(dat zal hem leren!!!)
Deze trucks zijn geleased op kilometerbasis, rijden ze niet dan hoeft H&R er geen cent voor te betalen.
En de chauffeur krijgt alleen betaald als hij rijdt, dus een win-win situatie voor het bedrijf als men een ietwat te bijdehante werknemer even een lesje wil leren.....
Maar daar heeft men mij totaal niet mee, ik ben immers als toerist naar Canada gekomen, als ik 150 dollar per week verdien zodat ik elke avond uit eten kan gaan, dan vind ik het allang best.
Een gratis slaapplaats met alle comfort heb ik altijd voorhanden, dus mij maken ze niet gek.
Op de yard in Lethbridge heb ik een locatie met gratis internet ontdekt, er is een doucheruimte voor de chauffeurs en ik kan lekker met de truck een beetje rondtoeren en boodschappen doen.
Wat heeft een mens nog meer nodig ?
Die avond ben ik naar een snackbar in West Lethbridge gereden, daar werkt Amanda, de vrouw van Craig (de Schot van mijn Rockies mentor trip)
Amanda had toentertijd via de telefoon aan mij verteld dat ze in de snackbar frikandellen, kroketten, sito sticks en nog meer andere Nederlandse snacks verkopen ?
Deze onverwachte vakantieperiode leek mij uitermate geschikt om eens te gaan proeven van al dit lekkers.
Mijn grote rode H&R Freightliner werd uiteraard meteen opgemerkt door de eigenaar van de zaak, en hij gaf luidkeels zijn personeel te kennen dat ik 10% H&R korting kreeg !
Kijk, zo kun je nog eens uit eten gaan, scheelde mij mooi 1 (één) dollar op de rekening van maar liefst 10 dollar.
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Ik bestelde een bord patat, een frikandel en een sito stick.
(in sommige delen van Nederland beter bekend als "kika stick", vroeger heette deze snack "turkey stick")
De frikandel leek zelfs op een frikandel, al werd hij in Canada gemaakt.
De smaak was echter totaal anders, maar misschien kwam dit ook wel een beetje door de gebruikte bakmethode, alles (patat, snacks en vis) bleek in een-en-dezelfde olie te worden gebakken:
Na het verorberen van de frikandel zat ik met smart te wachten op mijn kika/turkey/sito stick, maar deze bleek maar niet te willen doorkomen ?
Wel zag ik dat een man die na mij was binnengekomen een vreemdsoortige snack op zijn bord kreeg, was dit misschien de Canadese interpretatie van een sito stick ?
Na enige tijd besloot ik toch maar, op enigszins ongeruste toon, te informeren naar het wel en wee van mijn sito stick.
De hoofdbakker keek mij met open mond aan, vervolgens gingen zijn ogen naar de frituuroven, en daarna zag ik hem in de richting van bovengenoemde man (met vreemduitziende snack op zijn bord) kijken....
Aha, er was duidelijk een fout opgetreden in het verwerken van de bestellingen, hoe kon het ook anders op dit hectische tijdstip waarop maar liefst twee klanten tegelijkertijd in het etablissement aanwezig waren ??
Maar er werden mouwen gepast aan deze situatie, en na enig wachten werden er 2 (twee) van deze vreemd uitziende snacks op mijn bordje gedeponeerd.
(Eentje volgens bestelling, de andere als goedmakertje voor het lange wachten)
Mijn vermoedens bleken juist te zijn, dit was hoe een perfecte sito stick er uit zag in de ogen van de Candeesche medemens:
De smaak viel mij reuze mee, maar toch was deze variant iets pittiger dan wat men in Nederland gewend is, al met al was het zeker niet slecht te noemen !!
Whitby's Fish&Chips is te vinden in West Lethbridge
(in de buurt van de universiteit)
866 Heritage Boulevard West
Lethbridge T1K 7W2
Maandagochtend (21 maart 2011) werd ik gebeld door het reisbureau met de mededeling dat ik mijn spulletjes kon verhuizen naar truck #2167.
Na enig zoekwerk vond ik genoemde truck in de yard (waarom hadden ze niet even gezegd dat het om een rode truck ging?) en volgde er een grondige inspectie van de cabine door yours truly.
Deze bleek pico bello in orde te zijn, de truck was door een professioneel bedrijf schoongemaakt, zo getuigden papieren matjes op de vloer bij zowel de bestuurders- als de bijrijderszitplaats.
Zelfs de sneeuwkettingen waren aanwezig, maar de schotel was gortdroog, dus daar eerst maar even wat grease packs voor gehaald in de werkplaats.
Daar vertelden ze mij dat #2167 eigenlijk op de nominatie stond om vervangen te worden, en dat er problemen met de Tri-Pac waren gemeld door de laatste chauffeur die met de truck had gereden.
Men had hier niets meer aan gedaan omdat #2167 al een paar weken stond te wachten om te worden ontdaan van de H&R stickers en het fleet number.
Hier #2167 later die week, op mijn inmiddels vast fotolocatie, langs de I-15 in Montana
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Nu had ik al een pre-plan gekregen om een lading over de (Canadese) Rockie Mountains naar Surrey, British Columbia te brengen, maar als de truck eerst de werkplaats in moest, dan had ik niet genoeg tijd om daar op tijd te arriveren.
Het reisbureau reageerde zoals gebruikelijk niet op mijn satellietbericht, ik had mijn plicht gedaan door het te melden, dus wat mij betreft kon mijn "nieuwe" rode camper de werkplaats in.
Na een uurtje of drie kwam men mij vertellen dat de Tri-Pac weer als nieuw snorde, en dat ik de truck de werkplaats uit mocht rijden.
Al tijdens het starten van de motor piepte de satelliet een keer of 10, men had mij kennelijk iets zeer belangrijks te melden of te vragen ?
Ja hoor: "Waarom ben je niet aan het rijden?", "Wat ben je aan het doen?", "Neem ASAP contact met ons op" las ik in de gauwigheid op het schermpje.
Maar had ik immers niet keurig gemeld dat de truck de werkplaats in moest ?
Dat men zat te slapen op het reisbureau kon mij niet worden verweten, dus ik vol goede moed terug naar kantoor gereden om eens live met mijn dispatchpersoon in conclaaf te gaan.
Deze was niet erg blij om mij nog steeds in Lethbridge te zien, wat was in godsnaam de reden dat ik mijzelf op dit tijdstip al niet ver achter Calgary bevond ?
Na enige uitleg van mijn kant en met argusogen de satellietberichten te hebben gecheked, kon men niets anders doen dan met veel tegenzin bekennen dat ik inderdaad had gemeld dat #2167 eerst de garage in moest.
Maar nu kon ik deze vracht niet meer op tijd naar BC brengen, waarom was ik dat niet even persoonlijk komen vertellen op kantoor ?
Tja, ik had een berichtje via de satelliet verstuurd, dat dit niet werd gelezen was natuurlijk niet mijn zaak.
Het was mij al vaker opgevallen dat zodra een berichtje niet interessant was voor dispatch, je eenvoudigweg geen antwoord kreeg.
"Misschien heeft men dit berichtje een beetje verkeerd ingeschat ?" vroeg ik poeslief, uiteraard nadat ik eerst de bovenstaande gedachte had uitgesproken.
Hier kwam, zoals ik al had verwacht, geen enkele reactie op, en met een grauw werd mij te kennen gegeven dat ik naar mijn truck kon gaan en moest wachten op een nieuwe lading.
Mooi, dan had ik tenminste ruimschoots de tijd om de auto een beetje in te richten en al mijn spulletjes hun vaste plaats te geven.
Die middag ben ik naar één van de twee Wal*Mart super-centres die Lethbridge rijk is getogen, en heb een 24 inch flatscreen televisie, een DVD speler plus een mooie roestvrijstalen magnetron gekocht.
De volgende dag (dinsdag 22 maart 2011) bleef de satelliet zwijgen in alle talen, waarschijnlijk had ik straf vanwege mijn onbezonnen actie van gisteren en liet men mij nu mooi staan zonder werk...(dat zal hem leren!!!)
Deze trucks zijn geleased op kilometerbasis, rijden ze niet dan hoeft H&R er geen cent voor te betalen.
En de chauffeur krijgt alleen betaald als hij rijdt, dus een win-win situatie voor het bedrijf als men een ietwat te bijdehante werknemer even een lesje wil leren.....
Maar daar heeft men mij totaal niet mee, ik ben immers als toerist naar Canada gekomen, als ik 150 dollar per week verdien zodat ik elke avond uit eten kan gaan, dan vind ik het allang best.
Een gratis slaapplaats met alle comfort heb ik altijd voorhanden, dus mij maken ze niet gek.
Op de yard in Lethbridge heb ik een locatie met gratis internet ontdekt, er is een doucheruimte voor de chauffeurs en ik kan lekker met de truck een beetje rondtoeren en boodschappen doen.
Wat heeft een mens nog meer nodig ?
Die avond ben ik naar een snackbar in West Lethbridge gereden, daar werkt Amanda, de vrouw van Craig (de Schot van mijn Rockies mentor trip)
Amanda had toentertijd via de telefoon aan mij verteld dat ze in de snackbar frikandellen, kroketten, sito sticks en nog meer andere Nederlandse snacks verkopen ?
Deze onverwachte vakantieperiode leek mij uitermate geschikt om eens te gaan proeven van al dit lekkers.
Mijn grote rode H&R Freightliner werd uiteraard meteen opgemerkt door de eigenaar van de zaak, en hij gaf luidkeels zijn personeel te kennen dat ik 10% H&R korting kreeg !
Kijk, zo kun je nog eens uit eten gaan, scheelde mij mooi 1 (één) dollar op de rekening van maar liefst 10 dollar.
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Ik bestelde een bord patat, een frikandel en een sito stick.
(in sommige delen van Nederland beter bekend als "kika stick", vroeger heette deze snack "turkey stick")
De frikandel leek zelfs op een frikandel, al werd hij in Canada gemaakt.
De smaak was echter totaal anders, maar misschien kwam dit ook wel een beetje door de gebruikte bakmethode, alles (patat, snacks en vis) bleek in een-en-dezelfde olie te worden gebakken:
Na het verorberen van de frikandel zat ik met smart te wachten op mijn kika/turkey/sito stick, maar deze bleek maar niet te willen doorkomen ?
Wel zag ik dat een man die na mij was binnengekomen een vreemdsoortige snack op zijn bord kreeg, was dit misschien de Canadese interpretatie van een sito stick ?
Na enige tijd besloot ik toch maar, op enigszins ongeruste toon, te informeren naar het wel en wee van mijn sito stick.
De hoofdbakker keek mij met open mond aan, vervolgens gingen zijn ogen naar de frituuroven, en daarna zag ik hem in de richting van bovengenoemde man (met vreemduitziende snack op zijn bord) kijken....
Aha, er was duidelijk een fout opgetreden in het verwerken van de bestellingen, hoe kon het ook anders op dit hectische tijdstip waarop maar liefst twee klanten tegelijkertijd in het etablissement aanwezig waren ??
Maar er werden mouwen gepast aan deze situatie, en na enig wachten werden er 2 (twee) van deze vreemd uitziende snacks op mijn bordje gedeponeerd.
(Eentje volgens bestelling, de andere als goedmakertje voor het lange wachten)
Mijn vermoedens bleken juist te zijn, dit was hoe een perfecte sito stick er uit zag in de ogen van de Candeesche medemens:
De smaak viel mij reuze mee, maar toch was deze variant iets pittiger dan wat men in Nederland gewend is, al met al was het zeker niet slecht te noemen !!
Whitby's Fish&Chips is te vinden in West Lethbridge
(in de buurt van de universiteit)
866 Heritage Boulevard West
Lethbridge T1K 7W2
Smelly truck.
(Dit bericht is al eerder gepubliceerd in april 2011)
Toen ik de deur van #2139 opendeed kwam mij een onbestemde geur tegemoet, en meteen vreesde ik het ergste.....
Ja hoor, dit was nu niet bepaald de meest frisse truck in de H&R vloot.
De vaste bestuurder was kennelijk met grote haast vertrokken in de Ryder truck, want op zijn beddengoed na waren al zijn persoonlijke bezittingen nog aan boord.
Waaronder een koelkast, die mij na een onbezonnen moment waarin ik de deur opende, voor zeker een minuut of 3 al kokhalzend in de bijrijdersstoel deed neerzijgen.
Bad move, en dit stukwitgoed zwartgoed stond mij danig
in de weg, want uitgerekend op die plaats wilde ik mijn fris geboende,
naar lentebloesems geurende eigen koelkast parkeren.
Dus dirty fridge werd na enig beraad verhuisd naar de bijrijdersstoel, met de veiligheidsgordel strak om zijnwitte groezelige buikje gesjord kon er weinig met dit apparaat gebeuren als ik onverwachts hard moest remmen.
Eerst maar eens naar de lokale Flying J truckstop toeren, alwaar ik een grote schoonmaakaktie zou starten om in een enigszins schone truck te kunnen werken en slapen.
Na een uurtje of 3 (drie) boenen, schrobben en poetsen zag de binnenkant van de cabine er al een stuk beter leefbaar uit.
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
In de tussentijd had ik niets van het reisbureau gehoord inzake mijn volgende lading, dus besloot ik om ze eens te verrassen met een berichtje via de satelliet.
Na een lange, lange pauze (lees: een nachtje slapen) kreeg ik de volgende dag (donderdag 17 maart 2011) de opdracht om bij Thermo King in Salt Lake City een splinternieuwe koeltrailer op te halen.
Deze rit van maar liefst acht mijlen heen en acht mijlen terug klaarde ik in no-time, en een uurtje later stond ik met een glimmende en glanzende trailer weer bij de Flying J op het terrein.
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Later die middag piepte de satelliet dat het een lieve lust was, en werden mij instructies gestuurd om de volgende dag een lading schoonmaakmiddelen op te pikken in Tooele, Utah.
Dit plaatsje ligt pal aan het Great Salt Lake, waar Salt Lake City haar naam aan dankt.
Om 09.01 uur arriveerde ik de volgende dag (vrijdag 18 maart 2011) bij de verscheper, maar eerst was ik onderweg even gestopt om een foto van het Great Salt Lake in het ochtendgloren te maken.
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Toen ik mij ging melden bij security van het laadadres in Tooele, kreeg ik te horen dat ik mijn mooie nieuwe trailer moest parkeren op het immense terrein en dat er een reeds geladen H&R trailer klaar stond voor mij.
Wacht eens even.........ik had toch duidelijk opdracht gekregen om de nieuwe trailer, compleet met lading, mee te nemen naar Canada ?
Ik had zelfs al de douanepapieren in orde gemaakt, dus eerst maar eens een berichtje naar het reisbureau sturen om te informeren wat men nu eigenlijk precies van mij verwachtte inzake deze netelige kwestie.
Na slecht 5 (vijf!) uurtjes wachten kreeg ik al een berichtje terug:
"Ja, laat de nieuwe trailer daar maar staan, zo doen we het altijd..."
Maar nadat ik de glim-trailer met een bedroefd gelaat had achtergelaten op het parkeerterrein, en een oude H&R trailer had aangekoppeld kreeg ik wederom een satellietbericht:
Er was een andere H&R chauffeur die ook in Tooele had geladen, en zijn trailer was te zwaar voor zijn nieuwe truck.
Omdat mijn Cascadia ouder (en dus lichter) was, en mijn huidige trailer ook minder bleek te wegen, werd ik vriendelijk verzocht om mijn trailer te wisselen met de trailer van die andere chauffeur (George).
Even later kwam George aangesneld, nu wachtte ons de zware taak om security uit te leggen wat er aan de hand was, dat ik een trailer ging meenemen die niet meer op het terrein stond,
en dat George (die al was uitgeschreven) een trailer ging meenemen die nog binnen de hekken van het terrein stond.....
Nou, het heeft even geduurd voordat men was gestopt met aan hun achterste krabben, hoofdschudden, telefoneren en diepe zuchten slaken, maar uiteindelijk scheen het door te dringen tot
het slagboompersoneel wat wij nu eigenlijk precies probeerden te vertellen.
En warempel: Het mocht zomaar !!!!
"Maar.......dan moet het wisselen van de trailers elders gebeuren, niet op het terrein van het bedrijf"
Zo verkondigde de dame van security met een streng gezicht, gemakshalve vergat ze even in de vluggigheid dat ik precies hetzelfde al na aankomst bij haar loketje, zo'n 31 minuten geleden, had voorgesteld.
Dus George en ik in convoy naar de Flying J een stukje verderop, aldaar de trailersgerolen geruild, en wat denk je.....?
George bleek na weging legaal te zijn, en yours truly kampte nu zelf met een overgewicht op de trekassen.
Na wat gegoochel met het verschuiven van de schotel en tevens de assen van de trailer, kregen we het geheel eindelijk zover dat ik een miniem overgewicht had op mijn trekassen.
Maar, de weging geschiedde zonder mijn persoontje aan boord, en met dieseltanks die voor 3/4 vol waren.
Dus als ik aan boord was tijdens het wegen op de vele weegbruggen onderweg, dan kon het wel eens heel spannend gaan worden of ik van de weg werd gehaald of niet.
Uiteraard verbruik je ook weer een boel diesel, maar zelfs na het verbranden van 110 kilo (mijn persoontje) diesel zou ik nog steeds op het gewicht zitten van onze laatste weging.
Maar we konden het gewicht met geen mogelijkheid beter verdeelt krijgen, en na koortsachtig beraad en het bestuderen van een kaart met de diverse weegpunten onderweg besloot ik om het
er maar op te wagen.
George gaf mij het advies om de cruise control niet te gebruiken en constant (al spelend met het gaspedaal) pedal to the metal te gaan, zodat ik lekker oneconomisch reed en veel brandstof zou verbruiken.
Vlak voor de eerste weegbrug kreeg George een groen lampje op zijn "in-cab-signal-device", dus hij mocht zonder stoppen de weegbrug passeren.
Bij mij ging er echter een rood lampje branden, vergezeld door een irritant piepje...dat betekende verplicht over de scales rijden.
Hiermee werd meteen aangetoond dat het "weight-in-motion" systeem goed werkt, door mijn overgewicht werd ik er automatisch uitgepikt.
Het passeren (al rijdend met 5 mijl per uur) van de weegbrug leek goed te gaan, wel moest ik bij het wegen van de trekassen even helemaal stoppen, maar gelukkig sprong het licht weer op groen en mocht ik doorrijden.
Kennelijk vond men de overbelading niet ernstig genoeg om mij te laten stoppen, dus ik met een gerust hart weer de interstate op gedraaid, alwaar George trouw op mij stond te wachten.
Na een kilometertje of 301 was de volgende weegbrug aan de beurt, hier geen "in-cab-signal" (leg ik later nog wel eens uitgebreid uit) dus zowel George en ik moesten over de scales rijden.
Mijn zware rechtervoet bleek zijn werk goed te hebben gedaan, kennelijk had ik zoveel diesel verbruikt dat ik nu volkomen legaal was qua gewicht !
George besloot om te stoppen op het parkeerterrein van de weegbrug, en even een uurtje te gaan slapen.
Ik verkondigde dat ik stoer zou doorkachelen naar Rocker in Montana, en daar mijn tien uur rust zou pakken.
Dus George achterlatend kon ik eindelijk vol gas (107 KM/U, George zijn truck haalde slechts 100 KM/U) gaan rijden, en om 01.01 uur arriveerde ik bij de Flying J in Rocker, Montana.
De volgende ochtend (zaterdag 19 maart 2011) vertrok ik keurig om 11.01 uur richting de Canadese grens, deze passeerde ik om 16.46 uur, en om 19.01 uur had ik de trailer
afgekoppeld in de H&R yard in Lethbridge, en kon ik aan mijn 36 uur reset beginnen.
Toen ik de deur van #2139 opendeed kwam mij een onbestemde geur tegemoet, en meteen vreesde ik het ergste.....
Ja hoor, dit was nu niet bepaald de meest frisse truck in de H&R vloot.
De vaste bestuurder was kennelijk met grote haast vertrokken in de Ryder truck, want op zijn beddengoed na waren al zijn persoonlijke bezittingen nog aan boord.
Waaronder een koelkast, die mij na een onbezonnen moment waarin ik de deur opende, voor zeker een minuut of 3 al kokhalzend in de bijrijdersstoel deed neerzijgen.
Bad move, en dit stuk
Dus dirty fridge werd na enig beraad verhuisd naar de bijrijdersstoel, met de veiligheidsgordel strak om zijn
Eerst maar eens naar de lokale Flying J truckstop toeren, alwaar ik een grote schoonmaakaktie zou starten om in een enigszins schone truck te kunnen werken en slapen.
Na een uurtje of 3 (drie) boenen, schrobben en poetsen zag de binnenkant van de cabine er al een stuk beter leefbaar uit.
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
In de tussentijd had ik niets van het reisbureau gehoord inzake mijn volgende lading, dus besloot ik om ze eens te verrassen met een berichtje via de satelliet.
Na een lange, lange pauze (lees: een nachtje slapen) kreeg ik de volgende dag (donderdag 17 maart 2011) de opdracht om bij Thermo King in Salt Lake City een splinternieuwe koeltrailer op te halen.
Deze rit van maar liefst acht mijlen heen en acht mijlen terug klaarde ik in no-time, en een uurtje later stond ik met een glimmende en glanzende trailer weer bij de Flying J op het terrein.
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Later die middag piepte de satelliet dat het een lieve lust was, en werden mij instructies gestuurd om de volgende dag een lading schoonmaakmiddelen op te pikken in Tooele, Utah.
Dit plaatsje ligt pal aan het Great Salt Lake, waar Salt Lake City haar naam aan dankt.
Om 09.01 uur arriveerde ik de volgende dag (vrijdag 18 maart 2011) bij de verscheper, maar eerst was ik onderweg even gestopt om een foto van het Great Salt Lake in het ochtendgloren te maken.
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Toen ik mij ging melden bij security van het laadadres in Tooele, kreeg ik te horen dat ik mijn mooie nieuwe trailer moest parkeren op het immense terrein en dat er een reeds geladen H&R trailer klaar stond voor mij.
Wacht eens even.........ik had toch duidelijk opdracht gekregen om de nieuwe trailer, compleet met lading, mee te nemen naar Canada ?
Ik had zelfs al de douanepapieren in orde gemaakt, dus eerst maar eens een berichtje naar het reisbureau sturen om te informeren wat men nu eigenlijk precies van mij verwachtte inzake deze netelige kwestie.
Na slecht 5 (vijf!) uurtjes wachten kreeg ik al een berichtje terug:
"Ja, laat de nieuwe trailer daar maar staan, zo doen we het altijd..."
Maar nadat ik de glim-trailer met een bedroefd gelaat had achtergelaten op het parkeerterrein, en een oude H&R trailer had aangekoppeld kreeg ik wederom een satellietbericht:
Er was een andere H&R chauffeur die ook in Tooele had geladen, en zijn trailer was te zwaar voor zijn nieuwe truck.
Omdat mijn Cascadia ouder (en dus lichter) was, en mijn huidige trailer ook minder bleek te wegen, werd ik vriendelijk verzocht om mijn trailer te wisselen met de trailer van die andere chauffeur (George).
Even later kwam George aangesneld, nu wachtte ons de zware taak om security uit te leggen wat er aan de hand was, dat ik een trailer ging meenemen die niet meer op het terrein stond,
en dat George (die al was uitgeschreven) een trailer ging meenemen die nog binnen de hekken van het terrein stond.....
Nou, het heeft even geduurd voordat men was gestopt met aan hun achterste krabben, hoofdschudden, telefoneren en diepe zuchten slaken, maar uiteindelijk scheen het door te dringen tot
het slagboompersoneel wat wij nu eigenlijk precies probeerden te vertellen.
En warempel: Het mocht zomaar !!!!
"Maar.......dan moet het wisselen van de trailers elders gebeuren, niet op het terrein van het bedrijf"
Zo verkondigde de dame van security met een streng gezicht, gemakshalve vergat ze even in de vluggigheid dat ik precies hetzelfde al na aankomst bij haar loketje, zo'n 31 minuten geleden, had voorgesteld.
Dus George en ik in convoy naar de Flying J een stukje verderop, aldaar de trailers
George bleek na weging legaal te zijn, en yours truly kampte nu zelf met een overgewicht op de trekassen.
Na wat gegoochel met het verschuiven van de schotel en tevens de assen van de trailer, kregen we het geheel eindelijk zover dat ik een miniem overgewicht had op mijn trekassen.
Maar, de weging geschiedde zonder mijn persoontje aan boord, en met dieseltanks die voor 3/4 vol waren.
Dus als ik aan boord was tijdens het wegen op de vele weegbruggen onderweg, dan kon het wel eens heel spannend gaan worden of ik van de weg werd gehaald of niet.
Uiteraard verbruik je ook weer een boel diesel, maar zelfs na het verbranden van 110 kilo (mijn persoontje) diesel zou ik nog steeds op het gewicht zitten van onze laatste weging.
Maar we konden het gewicht met geen mogelijkheid beter verdeelt krijgen, en na koortsachtig beraad en het bestuderen van een kaart met de diverse weegpunten onderweg besloot ik om het
er maar op te wagen.
George gaf mij het advies om de cruise control niet te gebruiken en constant (al spelend met het gaspedaal) pedal to the metal te gaan, zodat ik lekker oneconomisch reed en veel brandstof zou verbruiken.
Vlak voor de eerste weegbrug kreeg George een groen lampje op zijn "in-cab-signal-device", dus hij mocht zonder stoppen de weegbrug passeren.
Bij mij ging er echter een rood lampje branden, vergezeld door een irritant piepje...dat betekende verplicht over de scales rijden.
Hiermee werd meteen aangetoond dat het "weight-in-motion" systeem goed werkt, door mijn overgewicht werd ik er automatisch uitgepikt.
Het passeren (al rijdend met 5 mijl per uur) van de weegbrug leek goed te gaan, wel moest ik bij het wegen van de trekassen even helemaal stoppen, maar gelukkig sprong het licht weer op groen en mocht ik doorrijden.
Kennelijk vond men de overbelading niet ernstig genoeg om mij te laten stoppen, dus ik met een gerust hart weer de interstate op gedraaid, alwaar George trouw op mij stond te wachten.
Na een kilometertje of 301 was de volgende weegbrug aan de beurt, hier geen "in-cab-signal" (leg ik later nog wel eens uitgebreid uit) dus zowel George en ik moesten over de scales rijden.
Mijn zware rechtervoet bleek zijn werk goed te hebben gedaan, kennelijk had ik zoveel diesel verbruikt dat ik nu volkomen legaal was qua gewicht !
George besloot om te stoppen op het parkeerterrein van de weegbrug, en even een uurtje te gaan slapen.
Ik verkondigde dat ik stoer zou doorkachelen naar Rocker in Montana, en daar mijn tien uur rust zou pakken.
Dus George achterlatend kon ik eindelijk vol gas (107 KM/U, George zijn truck haalde slechts 100 KM/U) gaan rijden, en om 01.01 uur arriveerde ik bij de Flying J in Rocker, Montana.
De volgende ochtend (zaterdag 19 maart 2011) vertrok ik keurig om 11.01 uur richting de Canadese grens, deze passeerde ik om 16.46 uur, en om 19.01 uur had ik de trailer
afgekoppeld in de H&R yard in Lethbridge, en kon ik aan mijn 36 uur reset beginnen.
Let's go bobtail....
Neen, ik heb niet besloten om mij een nieuwe coiffure te laten aanmeten,
de term "bobtail" wordt hier in den lande gebruikt als je zonder
trailer rijdt.
Maandag 14 maart 2011 was ik bezig met mijn "reset" (verplicht 36 uur rust) na de rit naar Wilder en Regina toen ik werd gebeld of ik #5413 wilde ontruimen.
Géén paniek, er bleek geen sprake te zijn van een bommelding:
De oorspronkelijke eigenaar was teruggekeerd en wilde graag weer aan het werk.
Helaas bleek er nog geen andere truck voor mij beschikbaar te zijn, dus werd ik op kosten van het bedrijf voor de komende nacht geparkeerd in het Sandman hotel.
Dit betekende dat ik eerst even al mijn spulletjes naar de opslag moest brengen, en even later was ik daar dus al doende en druk mee.
Daarna even een auto gehuurd bij mijn vrienden van National, en ik was gereed om mijn suite in het Sandman hotel te betrekken.
Toen ik die ochtend bij het reisbureau was, werd mij gevraagd of ik met een "standard" kon rijden ?
Ik vroeg natuurlijk eerst wat dat precies inhield, want om nu meteen te gaan liegen op een maandagochtend....
Dit "standard" bleek de gebezigde term te zijn voor een truck met een schakelbak:
Nou, schakelen kan ik als de beste, dus ik antwoordde bevestigend.
Dan was de kans groot dat ik de volgende ochtend mocht vertrekken met een rental truck van Ryder om deze naar Salt Lake City in Utah te brengen.
Hoogstwaarschijnlijk zonder lading, dus met de losse trekker a.k.a. "bobtail".
Een collega chauffeur was met zijn truck gestrand in Salt Lake City, en had zijn weg naar Lethbridge vervolgd in deze rental truck.
Mijn taak was nu om deze auto terug te brengen en de (inmiddels gerepareerde) truck mee terug te nemen naar Canada.
Dat klonk als een vakantieritje, zonder trailer een beetje naar Utah cruisen!
Ik zou de volgende ochtend de bijzonderheden te horen krijgen, en werd alvast ingepland voor deze toertocht.
Na mijzelf te hebben geïnstalleerd in het Sandman hotel besloot ik dat ik dringend boodschappen moest doen, dus op naar één van de twee Wal*Mart super centres die Lethbridge rijk is.
Na dit shoppinggeweld werd het de hoogste tijd om mijn was te gaan doen, dus even later bevond ik mij in delaundromat wasserette.
Toen al mijn kledij & bedgerei weer lentefris rook, kreeg ik te horen dat Johnny Dandruff onderweg was naar Lethbridge.
Meteen werden er plannen gesmeed om gezamenlijk bij de avonddis aan te schuiven, en daarna werd er zelfs een dol voorstel geopperd om later die avond de lokale bioscoop te bezoeken.
Het kon allemaal weer niet op!
Na John's feestelijke aankomst in de H&R yard haalde ik hem op met mijn gehuurde automobiel, en gingen we eerst ergens iets eten.
Daarna moest en zou John een agenda kopen, dus zo geschiedde het.......
De daarop volgende film was niet zo'n denderend succes, dus als deze film in de lage landen in de theaters komt:
Mijden als de pest!!!
Klik afbeelding om de trailer te bekijken:
De volgende ochtend (dinsdag 15 maart 2011) was ik al vroeg op de zaak om mijn instructies inzake Ryder truck #411922 in ontvangst te nemen, daarna even met de hulp van John de huurauto terug gebracht naar National.
Toen nog even al mijn spullen weer uit de opslag halen, en om 11.01 uur vertrok ik richting de Amerikaanse grens.
Men had niet tegen mij gelogen: Uit de vloer van de truck groeide inderdaad een versnellingspook, en naast het rempedaal ontwaarde ik een extra stuk ijzer met een lapje rubber daarop geplakt:
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Het vehikel zelf bleek een Freightliner Columbia met meer dan 1.5 miljoen kilometer op de teller te zijn.
Het juiste modeljaar is tot op de dag van vandaag een heikel punt:
Archeologen bestrijden elkaar met water en vuur inzake de juiste datum, de meest recente onderzoeken berichten over een periode ver voor het uitsterven van de wolharige mammoet........
Hieronder de witte schicht, ergens onderweg in Montana:
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Nadat ik bij Sweetgrass de VS was binnengereden, ging ik tanken bij de Pilot truckstop in Shelby.
Tijdens het tanken kreeg ik eindelijk eens een goede gelegenheid om een foto te maken van de manier waarop men hier nieuwe trucks naar de dealer brengt:
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Ik zag bij de truckstop ook nog een leuke caravan langskomen:
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Wat sfeerfoto's, on the road in Montana:
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Om 21.31 uur die avond kwam ik aan bij de Flying J truckstop in McCammon, Idaho, en daar werd de boel abrupt op de handrem gezet om eens even lekker te gaan slapen.
De volgende dag (woensdag 16 maart 2011) hoefde ik nog maar 154 mijl
(dit was een in Amerika geregistreerde truck, dus de teller was in mijlen) te cruisen om in Salt Lake City te geraken.
Om 11.46 uur draaide ik de yard van Ryder op, en na een duchtige inspectie werd truck #411922 in ontvangst genomen door een medewerker.
Hierna kreeg ik plechtig de sleutels van truck # 2139 uitgereikt en kon ik beginnen met het overbrengen van mijn spulletjes.
Maandag 14 maart 2011 was ik bezig met mijn "reset" (verplicht 36 uur rust) na de rit naar Wilder en Regina toen ik werd gebeld of ik #5413 wilde ontruimen.
Géén paniek, er bleek geen sprake te zijn van een bommelding:
De oorspronkelijke eigenaar was teruggekeerd en wilde graag weer aan het werk.
Helaas bleek er nog geen andere truck voor mij beschikbaar te zijn, dus werd ik op kosten van het bedrijf voor de komende nacht geparkeerd in het Sandman hotel.
Dit betekende dat ik eerst even al mijn spulletjes naar de opslag moest brengen, en even later was ik daar dus al doende en druk mee.
Daarna even een auto gehuurd bij mijn vrienden van National, en ik was gereed om mijn suite in het Sandman hotel te betrekken.
Toen ik die ochtend bij het reisbureau was, werd mij gevraagd of ik met een "standard" kon rijden ?
Ik vroeg natuurlijk eerst wat dat precies inhield, want om nu meteen te gaan liegen op een maandagochtend....
Dit "standard" bleek de gebezigde term te zijn voor een truck met een schakelbak:
Nou, schakelen kan ik als de beste, dus ik antwoordde bevestigend.
Dan was de kans groot dat ik de volgende ochtend mocht vertrekken met een rental truck van Ryder om deze naar Salt Lake City in Utah te brengen.
Hoogstwaarschijnlijk zonder lading, dus met de losse trekker a.k.a. "bobtail".
Een collega chauffeur was met zijn truck gestrand in Salt Lake City, en had zijn weg naar Lethbridge vervolgd in deze rental truck.
Mijn taak was nu om deze auto terug te brengen en de (inmiddels gerepareerde) truck mee terug te nemen naar Canada.
Dat klonk als een vakantieritje, zonder trailer een beetje naar Utah cruisen!
Ik zou de volgende ochtend de bijzonderheden te horen krijgen, en werd alvast ingepland voor deze toertocht.
Na mijzelf te hebben geïnstalleerd in het Sandman hotel besloot ik dat ik dringend boodschappen moest doen, dus op naar één van de twee Wal*Mart super centres die Lethbridge rijk is.
Na dit shoppinggeweld werd het de hoogste tijd om mijn was te gaan doen, dus even later bevond ik mij in de
Toen al mijn kledij & bedgerei weer lentefris rook, kreeg ik te horen dat Johnny Dandruff onderweg was naar Lethbridge.
Meteen werden er plannen gesmeed om gezamenlijk bij de avonddis aan te schuiven, en daarna werd er zelfs een dol voorstel geopperd om later die avond de lokale bioscoop te bezoeken.
Het kon allemaal weer niet op!
Na John's feestelijke aankomst in de H&R yard haalde ik hem op met mijn gehuurde automobiel, en gingen we eerst ergens iets eten.
Daarna moest en zou John een agenda kopen, dus zo geschiedde het.......
De daarop volgende film was niet zo'n denderend succes, dus als deze film in de lage landen in de theaters komt:
Mijden als de pest!!!
Klik afbeelding om de trailer te bekijken:
De volgende ochtend (dinsdag 15 maart 2011) was ik al vroeg op de zaak om mijn instructies inzake Ryder truck #411922 in ontvangst te nemen, daarna even met de hulp van John de huurauto terug gebracht naar National.
Toen nog even al mijn spullen weer uit de opslag halen, en om 11.01 uur vertrok ik richting de Amerikaanse grens.
Men had niet tegen mij gelogen: Uit de vloer van de truck groeide inderdaad een versnellingspook, en naast het rempedaal ontwaarde ik een extra stuk ijzer met een lapje rubber daarop geplakt:
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Het vehikel zelf bleek een Freightliner Columbia met meer dan 1.5 miljoen kilometer op de teller te zijn.
Het juiste modeljaar is tot op de dag van vandaag een heikel punt:
Archeologen bestrijden elkaar met water en vuur inzake de juiste datum, de meest recente onderzoeken berichten over een periode ver voor het uitsterven van de wolharige mammoet........
Hieronder de witte schicht, ergens onderweg in Montana:
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Nadat ik bij Sweetgrass de VS was binnengereden, ging ik tanken bij de Pilot truckstop in Shelby.
Tijdens het tanken kreeg ik eindelijk eens een goede gelegenheid om een foto te maken van de manier waarop men hier nieuwe trucks naar de dealer brengt:
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Ik zag bij de truckstop ook nog een leuke caravan langskomen:
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Wat sfeerfoto's, on the road in Montana:
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Om 21.31 uur die avond kwam ik aan bij de Flying J truckstop in McCammon, Idaho, en daar werd de boel abrupt op de handrem gezet om eens even lekker te gaan slapen.
De volgende dag (woensdag 16 maart 2011) hoefde ik nog maar 154 mijl
(dit was een in Amerika geregistreerde truck, dus de teller was in mijlen) te cruisen om in Salt Lake City te geraken.
Om 11.46 uur draaide ik de yard van Ryder op, en na een duchtige inspectie werd truck #411922 in ontvangst genomen door een medewerker.
Hierna kreeg ik plechtig de sleutels van truck # 2139 uitgereikt en kon ik beginnen met het overbrengen van mijn spulletjes.
American cars
Zoals wellicht bekend, ben ik een grote liefhebber van (vooral oude) Amerikaanse auto's.
Vanochtend reed ik vanuit Vancouver naar Calgary over de Trans Canada Highway, en ben even gestopt bij een automuseum in het plaatsje Tappen.
Helaas was het museum gesloten, maar ik heb wel wat foto's van auto's die buiten in de yard stonden kunnen maken.
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Hieronder een compilatie van een paar wagens die ik de afgelopen maanden onderweg ben tegengekomen:
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Vanochtend reed ik vanuit Vancouver naar Calgary over de Trans Canada Highway, en ben even gestopt bij een automuseum in het plaatsje Tappen.
Helaas was het museum gesloten, maar ik heb wel wat foto's van auto's die buiten in de yard stonden kunnen maken.
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Hieronder een compilatie van een paar wagens die ik de afgelopen maanden onderweg ben tegengekomen:
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Abonneren op:
Posts (Atom)