Toen ik de deur van #2139 opendeed kwam mij een onbestemde geur tegemoet, en meteen vreesde ik het ergste.....
Ja hoor, dit was nu niet bepaald de meest frisse truck in de H&R vloot.
De vaste bestuurder was kennelijk met grote haast vertrokken in de Ryder truck, want op zijn beddengoed na waren al zijn persoonlijke bezittingen nog aan boord.
Waaronder een koelkast, die mij na een onbezonnen moment waarin ik de deur opende, voor zeker een minuut of 3 al kokhalzend in de bijrijdersstoel deed neerzijgen.
Bad move, en dit stuk
Dus dirty fridge werd na enig beraad verhuisd naar de bijrijdersstoel, met de veiligheidsgordel strak om zijn
Eerst maar eens naar de lokale Flying J truckstop toeren, alwaar ik een grote schoonmaakaktie zou starten om in een enigszins schone truck te kunnen werken en slapen.
Na een uurtje of 3 (drie) boenen, schrobben en poetsen zag de binnenkant van de cabine er al een stuk beter leefbaar uit.
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
In de tussentijd had ik niets van het reisbureau gehoord inzake mijn volgende lading, dus besloot ik om ze eens te verrassen met een berichtje via de satelliet.
Na een lange, lange pauze (lees: een nachtje slapen) kreeg ik de volgende dag (donderdag 17 maart 2011) de opdracht om bij Thermo King in Salt Lake City een splinternieuwe koeltrailer op te halen.
Deze rit van maar liefst acht mijlen heen en acht mijlen terug klaarde ik in no-time, en een uurtje later stond ik met een glimmende en glanzende trailer weer bij de Flying J op het terrein.
Klik afbeeldingen voor een grotere weergave:
Later die middag piepte de satelliet dat het een lieve lust was, en werden mij instructies gestuurd om de volgende dag een lading schoonmaakmiddelen op te pikken in Tooele, Utah.
Dit plaatsje ligt pal aan het Great Salt Lake, waar Salt Lake City haar naam aan dankt.
Om 09.01 uur arriveerde ik de volgende dag (vrijdag 18 maart 2011) bij de verscheper, maar eerst was ik onderweg even gestopt om een foto van het Great Salt Lake in het ochtendgloren te maken.
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Toen ik mij ging melden bij security van het laadadres in Tooele, kreeg ik te horen dat ik mijn mooie nieuwe trailer moest parkeren op het immense terrein en dat er een reeds geladen H&R trailer klaar stond voor mij.
Wacht eens even.........ik had toch duidelijk opdracht gekregen om de nieuwe trailer, compleet met lading, mee te nemen naar Canada ?
Ik had zelfs al de douanepapieren in orde gemaakt, dus eerst maar eens een berichtje naar het reisbureau sturen om te informeren wat men nu eigenlijk precies van mij verwachtte inzake deze netelige kwestie.
Na slecht 5 (vijf!) uurtjes wachten kreeg ik al een berichtje terug:
"Ja, laat de nieuwe trailer daar maar staan, zo doen we het altijd..."
Maar nadat ik de glim-trailer met een bedroefd gelaat had achtergelaten op het parkeerterrein, en een oude H&R trailer had aangekoppeld kreeg ik wederom een satellietbericht:
Er was een andere H&R chauffeur die ook in Tooele had geladen, en zijn trailer was te zwaar voor zijn nieuwe truck.
Omdat mijn Cascadia ouder (en dus lichter) was, en mijn huidige trailer ook minder bleek te wegen, werd ik vriendelijk verzocht om mijn trailer te wisselen met de trailer van die andere chauffeur (George).
Even later kwam George aangesneld, nu wachtte ons de zware taak om security uit te leggen wat er aan de hand was, dat ik een trailer ging meenemen die niet meer op het terrein stond,
en dat George (die al was uitgeschreven) een trailer ging meenemen die nog binnen de hekken van het terrein stond.....
Nou, het heeft even geduurd voordat men was gestopt met aan hun achterste krabben, hoofdschudden, telefoneren en diepe zuchten slaken, maar uiteindelijk scheen het door te dringen tot
het slagboompersoneel wat wij nu eigenlijk precies probeerden te vertellen.
En warempel: Het mocht zomaar !!!!
"Maar.......dan moet het wisselen van de trailers elders gebeuren, niet op het terrein van het bedrijf"
Zo verkondigde de dame van security met een streng gezicht, gemakshalve vergat ze even in de vluggigheid dat ik precies hetzelfde al na aankomst bij haar loketje, zo'n 31 minuten geleden, had voorgesteld.
Dus George en ik in convoy naar de Flying J een stukje verderop, aldaar de trailers
George bleek na weging legaal te zijn, en yours truly kampte nu zelf met een overgewicht op de trekassen.
Na wat gegoochel met het verschuiven van de schotel en tevens de assen van de trailer, kregen we het geheel eindelijk zover dat ik een miniem overgewicht had op mijn trekassen.
Maar, de weging geschiedde zonder mijn persoontje aan boord, en met dieseltanks die voor 3/4 vol waren.
Dus als ik aan boord was tijdens het wegen op de vele weegbruggen onderweg, dan kon het wel eens heel spannend gaan worden of ik van de weg werd gehaald of niet.
Uiteraard verbruik je ook weer een boel diesel, maar zelfs na het verbranden van 110 kilo (mijn persoontje) diesel zou ik nog steeds op het gewicht zitten van onze laatste weging.
Maar we konden het gewicht met geen mogelijkheid beter verdeelt krijgen, en na koortsachtig beraad en het bestuderen van een kaart met de diverse weegpunten onderweg besloot ik om het
er maar op te wagen.
George gaf mij het advies om de cruise control niet te gebruiken en constant (al spelend met het gaspedaal) pedal to the metal te gaan, zodat ik lekker oneconomisch reed en veel brandstof zou verbruiken.
Vlak voor de eerste weegbrug kreeg George een groen lampje op zijn "in-cab-signal-device", dus hij mocht zonder stoppen de weegbrug passeren.
Bij mij ging er echter een rood lampje branden, vergezeld door een irritant piepje...dat betekende verplicht over de scales rijden.
Hiermee werd meteen aangetoond dat het "weight-in-motion" systeem goed werkt, door mijn overgewicht werd ik er automatisch uitgepikt.
Het passeren (al rijdend met 5 mijl per uur) van de weegbrug leek goed te gaan, wel moest ik bij het wegen van de trekassen even helemaal stoppen, maar gelukkig sprong het licht weer op groen en mocht ik doorrijden.
Kennelijk vond men de overbelading niet ernstig genoeg om mij te laten stoppen, dus ik met een gerust hart weer de interstate op gedraaid, alwaar George trouw op mij stond te wachten.
Na een kilometertje of 301 was de volgende weegbrug aan de beurt, hier geen "in-cab-signal" (leg ik later nog wel eens uitgebreid uit) dus zowel George en ik moesten over de scales rijden.
Mijn zware rechtervoet bleek zijn werk goed te hebben gedaan, kennelijk had ik zoveel diesel verbruikt dat ik nu volkomen legaal was qua gewicht !
George besloot om te stoppen op het parkeerterrein van de weegbrug, en even een uurtje te gaan slapen.
Ik verkondigde dat ik stoer zou doorkachelen naar Rocker in Montana, en daar mijn tien uur rust zou pakken.
Dus George achterlatend kon ik eindelijk vol gas (107 KM/U, George zijn truck haalde slechts 100 KM/U) gaan rijden, en om 01.01 uur arriveerde ik bij de Flying J in Rocker, Montana.
De volgende ochtend (zaterdag 19 maart 2011) vertrok ik keurig om 11.01 uur richting de Canadese grens, deze passeerde ik om 16.46 uur, en om 19.01 uur had ik de trailer
afgekoppeld in de H&R yard in Lethbridge, en kon ik aan mijn 36 uur reset beginnen.
