Natuurlijk was ik klaar, wat dachten zij wat !!!
Ik werd vriendelijk verzocht om mij om 11.01 uur op het kantoor te melden, daar zou mijn mentor op mij wachten.
Het zou een ritje naar Ohio worden, zo vertelde men mij, niet erg lang, hooguit zeven dagen.
Gelukkig had ik mijn huurauto nog, dus meteen naar bovenstaand telefoongesprek spoedde ik mij naar de Mall om een dekbed + kussen te kopen.
Alan, mijn Engelse TV delivery man, had mij geadviseerd om naar een winkel die JYSK heet te gaan, en te vragen naar hun "Artic combo".
Dit bestaat uit een handige draagtas, een groot eenpersoons dekbed
(163 x 218 cm) gevuld met eendenveren, en een kussen.
Voor toekomstige collega's:
Kijk naar een groen sticker met de letter M op de draagtas, en een
rode sticker met "TWIN", dan weet je zeker dat je de juiste afmetingen
hebt.
De prijs die ik betaalde was 49.99 CAD / 38,16 Euro
Verder nog een dekbedhoes + kussensloop gekocht, deze waren in de aanbieding voor slechts 10 CAD / 7,36 Euro.
Dus voor een totaal van 62.99 CAD / 48,08 Euro (inclusief belasting) was ik helemaal klaar voor de barre Noord-Amerikaanse winter in de cabine van een truck !
Hoeslakens had ik van thuis meegenomen, net als kussenslopen.
Nieuwe kussenslopen ruiken nu eenmaal niet lekker als je ze meteen gebruikt zonder ze eerst een paar keer te wassen, misschien een afwijking van yours truly ?
Klik banner voor de locatie van JYSK Lethbridge:
Na al dit slaapkamerzakengedoe haastte ik mij terug naar het hotel om mijn spullen in te pakken, en uit te checken.
Het hotel beschikt over een opslagruimte waar je de spullen die je niet meeneemt kunt opslaan, dit is een gratis service. Even naar de "storage" vragen bij de balie in de lobby, en je krijgt een soort van garderobe bonnetje overhandigd , waarna je goodies veilig in bewaring worden genomen.
Ruim voor de afgesproken tijd kwam ik aan bij het kantoor van het bedrijf en overhandigde ik de verantwoordelijke persoon, een dame met de naam Cathy, keurig de rekening van het hotel.
Zo was het in Engeland door Lyndon aan mij uitgelegd:
Men zou de hotelrekening betalen, en óók de rekening van Gateway zouden zij betalen.
Waarna ik via Cathy het volledige bedrag direct zou terugbetalen.
Cathy had inmiddels de rekening van Gateway ook ontvangen, deze bedroeg 2437.05 CAD / 1860,34 Euro.
De hotelrekening was opgelopen tot 1471.86 CAD / 1123,55 Euro.
Bij elkaar opgeteld is dat 3908.91 CAD / 2983,89 Euro, maar gelukkig krijg ik van dit bedrag een groot gedeelte terug via mijn Canadese belastingaangifte.
Cathy beloofde mij plechtig om dit tegen die tijd allemaal voor mij te regelen.
Mijn mentor bleek een Engelsman te zijn, en we hadden een splinternieuwe Freightliner Cascadia voor deze trip gekregen!
Eerst moest ik de huurauto nog even terug brengen naar National, iemand bood aan om mij daar op te pikken en terug naar de zaak te brengen.
Dus ik vlug de auto afgetankt en geretourneerd, met mijn vriendelijke collega terug gereden naar de yard, en daar kon ik kennis maken met truck #3427.
Mijn mentor liet mij eerst rustig al mijn spullen in de cabine laden, ik was verbaasd hoe breed en lang het bovenste bed was.
Alleen de matras van dit bed was een beetje teleurstellend:
Erg dun en heel erg hard.....
Eerst dachten we zelfs nog dat hij vacuum verpakt was, omdat de truck helemaal nieuw was, maar niets bleek minder waar.
Daarna gingen we de pre-trip doen, dus alles controleren voordat we op weg konden, en ook om mij meteen de hele truck te laten zien. Deze nieuwe generatie trucks gebruikt zelfs Ad-Blue, maar het grote nadeel is dat dit nauwelijks te verkrijgen is....
En als het op is, dan kun je zonder problemen doorrijden tot je volgende tankstop.
Is daar geen Ad-Blue te koop, dan gaat de truck bij een lege Ad-Blue tank in "limp-home mode":
Niet sneller dan 5 mijl per uur, da's niet echt handig als je nog een kilometertje of 2500 voor de boeg hebt.
Gelukkig krijg je een jerrycan met 15 liter Ad-Blue mee vanaf de yard, dus dat moet altijd genoeg zijn om weer in Canada te geraken.
Na een rondje om de truck te hebben gemaakt, was het de hoogste tijd om naar de grens met Amerika te vertrekken.
Het reisbureau had mij in hun enthousiasme verkeerd ingelicht over onze bestemming: Het was Iowa, in plaats van Ohio.
("Kleinigheidje hou je tog" zou een beroemde Wieringer zeggen....)
In de trailer hadden we een lading vlees voor de VS, en met zo'n vracht moet je bij het overschrijden van de grens jezelf melden bij de "Meat inspection".
Dit omdat US Customs precies wil weten of de kwaliteit van het vlees wel oké is.
Het eigenaardige aan deze "Meat inspection" punten is dat ze niet 24/7 open zijn.
In het geval van onze grensovergang (Sweet Grass, Montana) sluiten ze op maandagmiddag al om 16.01 uur, ben je te laat dan moet je wachten tot de volgende ochtend 08.01 uur.
Bij de grens moest ik mijn I-94 halen, mensen die wel eens naar de Verenigde Staten op vakantie gaan kennen dit verschijnsel wel:
Een groen briefje dat je bij aankomst op het vliegveld in je paspoort geniet krijgt, met daarop de datum waarop dit briefje zijn geldigheid verliest.
Vóór deze datum moet je de I-94 vernieuwen, anders ben je illegaal in de VS.
De kosten voor dit feest (6 USD per keer) krijg ik terug van het bedrijf, want je hebt het nu eenmaal nodig voor je werk als je de grens overgaat.
Klik afbeelding voor een grotere weergave:
Na een voorspoedige grensovertocht reden we naar de meat inspection, dit moet je absoluut niet vergeten als je met vlees de grens overgaat.
De boete voor het vergeten van deze handeling kan oplopen tot maar liefst 350.000 USD !!!!
Na de meat inspection perikelen konden we dan eindelijk op weg in de VS!
Na een snelle stop bij een truckstop in Shelby, MT reden we via tweebaans wegen naar het plaatsje Malta.
Daar aangekomen (inmiddels was het 20.30 uur geworden) vond mijn mentor het tijd dat ik een stukje ging sturen!
Nou dat liet ik mij geen tweede keer vertellen, dus even later was ik dan eindelijk onderweg in een truck (bestuurd door me, myself and I)
in de United States van de Verenigde Staten van Amerika !!
Yay me !!!!!
