Hans had de dag daarvoor nog even een berichtje achtergelaten op het antwoordapparaat van mijn hoteltelefoon:
Om 09.01 uur diende ik mij te vervoegen in de lobby van het hotel, paspoort en rijbewijs meenemen!
Stipt op tijd maakte ik mijn entree in de hotellobby, maar Hans was nog in geen velden of wegen te bekennen...
Dus maar even neergezegen op één van de comfortabele Chesterfield bankstellen die in de ontvangsthal waren gesitueerd, en even later kwam er iemand bij mij zitten.
Deze persoon had, net als ik, een map vol paperassen bij zich, toen ik vroeg of hij ook op Hans aan het wachten was, bevestigde hij mijn vermoeden.
Zijn naam was Mike, afkomstig uit Engeland en hij had met zijn gezin een huis gehuurd in Edmonton, vanwaaruit hij in de nabije toekomst voor het bedrijf zou gaan rijden.
Even later verscheen Hans ook ten tonele, die meteen vroeg waar onze andere vriend was ?
Mike en ik kenden elkaar nog maar zo kort, te kort om nu al van een echte vriendschap te spreken, en nu al ging Hans ijskoud beweren dat we zelfs al een gemeenschappelijke vriend hadden ?
Terwijl wij alvast plaats namen in Hans zijn Van, kwam deze nieuwe vriend ook opdagen:
Jason, óók uit Engeland, en hij arriveerde in het gezelschap van zijn vrouw.
Edoch, Hans moest haar teleurstellen, ze mocht vandaag niet met ons mee op avontuur...
(dit zou teveel afleiden bij het potje plassen?)
Onze eerste stop was "Service Canada", alwaar Mike en ik een splinternieuw Social Insurrance Number (SIN) kregen toegewezen, dit nadat we eerst even een formulier in moesten vullen en men een fotokopie van onze paspoorten maakte.
Jason was al iets langer in Lethbridge, en hij bleek al een SIN te hebben.
Samen met zijn gezin huurt hij een huis ergens in de stad, naar wat ik zo van hem hoorde was het voor een nieuwkomer in Canada allemaal nog niet zo eenvoudig om simpele dingen zoals gas, licht, water, telefoon en internet te regelen.
Vrijwel elk bedrijf vraagt naar je kredietverleden, en als je dat niet hebt in dit land, dan moet je overal torenhoge borg voor betalen.
Nadat ik de trotse bezitter van een heuse Canadees SIN was geworden, nu nog even in de vorm van een papieren uitdraai, maar zéér binnenkort zou mijn pasje naar het bedrijf worden gezonden.
(Het kantoor in Lethbridge is vanaf nu mijn officiële adres geworden, alles wordt daar naartoe gestuurd)
De volgende stap, als kersverse nieuwe editie van het A-Team in het busje van Hans, was een inval bij de dokter.
Hans vertelde dat deze arts nieuw was, voorheen maakte men altijd gebruik van een andere arts, dus hij wist zelf het adres niet zo goed te vinden.
Na enig gezoek kwamen we toch op de juiste bestemming aan, en ook hier volgde weer het gedoe met allerlei formulieren invullen, voordat we überhaupt maar in de wachtkamer mochten plaatsnemen.
De dokter verscheen zelf ook ten tonele, en mijn eerste indruk van de brave man was dat hij uitsluitend geïnteresseerd was in de vraag hoe hij zijn geld van onze nieuwe werkgever kon krijgen.
Het medisch onderzoek sloeg helemaal totaal nergens op.....
De dokter vulde, zonder mij te raadplegen, alvast allerlei dingen in op een formulier.
Zaken zoals suikerziekte, klompvoeten en andere narigheden wist hij kennelijk al over mij, want hij plaatste zonder aarzelen keurige kruisjes in allerlei hokjes op het blaadje.
En ik moest vervolgens mijn handtekening zetten, daarbij plechtig verklarend dat ik alles naar waarheid had ingevuld ?
Daarna mocht ik op een onderzoektafel plaatsnemen, met een stethoscoop luisterde hij heel vluchtig (dwars door mijn t-shirt heen?) even op mijn rug, en op mijn borst naar zaken die op deze manier volgens mijn lekenverstand niet hoorbaar waren.
Hij wapperde even met een lichtje voor mijn ogen, het ging zo snel dat ik niet eens kon waarnemen waar hij dat apparaat vandaan toverde, laat staan waarheen het na afloop weer verdween.
Met lang blond haar en een goede ventilator zou deze man miljoenen kunnen verdienen in Las Vegas, alleen zijn assistente moest dan wel flink onder het mes om maar enigszins op Pamela te gaan lijken...
Vervolgens moest ik achteruit leunen en gaan liggen op het bankje, wat schier onmogelijk was omdat ik eenvoudig te groot was voor het geval.
Dus half spartelend probeer ik zo goed als mogelijk was achterover te leunen, waarop de dokter ineens een hamertje tevoorschijn toverde en ik mij onbewust schrap ging zetten voor al wat komen ging....
Geeft een onderzoekarts in Nederland een dusdanige ferme tik ergens op je knie, waardoor je been automatisch richting het plafond schiet, hier in Canada bleek de aan mij toegewezen geneesheer een soort bezwerend gebaar met het hamertje over mijn beide benen te maken, waarna ik weer uit mijn benarde positie omhoog mocht komen.
Daarna nog even hartslag en bloeddruk meten, wederom kreeg ik niet eens de kans om naar de meter te kijken, of Dr. Speed had de band alweer van mijn arm gehaald en bleek het onderzoek afgelopen te zijn.
Over de uitslag bleek hij onwijs tevreden te zijn, ik werd gezond en fit for duty verklaard!!!
Als finishing touch moest ik met de assistente nog even een ogentest doen op de gang, toen ik na afloop vroeg of ik ook daar voor was geslaagd, zei ze heel nuffig dat ze daar niets over mocht zeggen ??
Mijn nieuwe Engelse bloedgabbers bleken ook allemaal kerngezond te zijn, dus weer in het busje en op naar de volgende locatie:
Mijn nieuwe Canadese bank !!!!
Hans waarschuwde mij dat ik daar niet mijn Euro's moest gaan wisselen, hij wist een handig adresje, alwaar ik een veel betere koers zou krijgen....
Jason en Mike hadden beiden al een Canadese bankrekening, dus ondertussen bracht Hans ze terug naar het hotel, en kon ik in alle vrede mijn rekening openen.
De manager van de bank kende Hans al van eerdere bezoekjes met nieuwe chauffeurs, en mijn bezoek bleek ook al van tevoren te zijn aangekondigd!
Na wederom allerlei formulieren te hebben ingevuld kreeg ik een mooie groene PIN-pas, toegang tot internetbankieren en als klap op de vuurpijl: Een fijne groene bankmap.
Trots als een hond met zeven staarten verliet ik na een stief kwartiertje als splinternieuwe Canadese bankcliënt het pand.
Hans draaide net de parkeerplaats op, de timing was geweldig:
I love it when a plan comes together!
(zelfs nu twee prominente leden van ons A-Team ontbraken)
Hans meldde mij dat we mijn rijbewijs gingen inleveren, gevolgd door snel even geld wisselen, en daarna zouden we gaan lunchen bij.....het ziekenhuis ?
Het rijbewijs inleveren was inderdaad een fluitje van een cent, dit moest bij een kantoor in de stad, alwaar een enorme koningspoedel rondliep.
De meeste honden vinden mij wel interessant, zo ook deze krulhaar.
Na even met hem gespeeld te hebben, liet hij mij niet meer met rust, en zijn (overigens zéér leuke) bazin was verwonderd dat hij het zo goed met mij kon vinden.
"Dat doet hij anders nooit hoor....", zo sprak ze, ik moest mij inhouden om niet een heel verhaal over een Nederlandse tv-reclame te gaan afsteken.
Voor mijn toekomstige Canadese rijbewijs had ze gegevens van mij nodig, zoals: Lengte, gewicht en....
(ze durfde het bijna niet te vragen) "What's the colour of your hair...??"
Het lieve kind werd helemaal rood toen Hans en ik begonnen te brullen van het lachen, voornamelijk om de manier waarop ze deze vraag, met een benepen stemmetje, aan mij stelde.
Na dit voorval was het ijs echt gebroken en werd alles snel afgerond, waarna mijn rijbewijs opgestuurd werd naar Edmonton om te worden vertaald....?
Daarna werd het echt de hoogste tijd om mij te verlossen van al de Euro's die ik al dagenlang met mij mee zeulde, we gingen even wisselen!!
Dat "even wisselen" duurde bij het handige wisselkantoor dat Hans hiervoor had uitgekozen heel erg lang, alles bij elkaar duurde het een uur, en al die tijd was mijn geld verdwenen achter gepantserd glas, en zag ik een medewerker uitvoerig elk bankbiljet afzonderlijk bestuderen...
Uiteindelijk kreeg ik mijn geld weer terug, want "we kunnen per computer geen toestemming krijgen om het te mogen wisselen" ??
Hans zei dat hij het onbegrijpelijk vond, want hij kwam daar geregeld met nieuwe Engelse chauffeurs en die konden zonder problemen hun Ponden daar inwisselen ?
Omdat we de rest van het A-Team weer moesten gaan ophalen bij het hotel, besloten we even een broodje te eten bij "The Wooden Shoe", een winkel met allerlei Nederlandse producten, gesitueerd tegenover het Lethbridge Lodge hotel.
Tijdens het eten even kennis gemaakt met manager Harry, in een ander bericht op dit Blog zal ik uitvoerig terugkomen op deze winkel.
Na het broodje te hebben verorberd, bracht Hans mij naar een andere bank om mijn geld te wisselen.
Daar binnengekomen vertelde ik wat ik kwam doen, en de vriendelijke baliedame vertelde dat ik 2 legitimatie bewijzen moest tonen bij het wisselen...
Ja hoor, en ik had net mijn rijbewijs ingeleverd bij het poedel-meisje.....!!
Ik besloot om toch maar, puur op bluf, naar de wisselbalie te lopen, en het meisje dat mij daar hielp vroeg wonderlijk genoeg alléén maar naar mijn paspoort.
Na veel tellen en hertellen kwamen we overeen dat het bedrag dat zij noemde, óók het bedrag was dat ik haar daadwerkelijk had gegeven.
Ze liet mij de door haar bank gehanteerde koers zien, en deze was net zo hoog/laag als bij het "handige kantoortje" van Hans, alwaar we nog niet zo heel erg lang geleden een vrij zinloos uurtje hadden doorgebracht.
Dus ik stemde gretig in, waarop ze mij meedeelde dat ze even een Fiat (???) bij haar manager moest gaan halen.
Dat hele autootje heb ik dan waarschijnlijk gemist, want ze kwam lopend terug en vertelde mij dat ik, omdat ik geen klant bij de bank was, niet meer dan voor 3000 CAD aan Euro's mocht/kon wisselen.
Het is geen eenvoudig land, dit Canada !!!
Dus toen volgde er een heel toestand inzake het uitrekenen hoeveel 3000 CAD in Euro's was, en moest ze mij de overige Euro's weer teruggeven.
Na al dit gedoe zat ik even later uiterst tevreden, voorzien van een kopje thee, in de hal te wachten tot
Toen de Van arriveerde rende ik de bank uit, sprong via de schuifdeur van de nog rijdende wagen naar binnen en maakten we een aftocht die zelfs een doorgewinterde Colonel Decker zou doen verbleken!
Nu was het potje-plas-time geworden !!
Het was geen lullig potje dat gevuld moest worden, en Mike kreeg het niet voor elkaar....
Jason en ik lieten echter het canistertje zelfs overstromen, en met natte, maar warme, handen (ondertussen een spoor achterlatend dat zelfs Klein Duimpje jaloers zou maken) overhandigden wij het druipende geheel aan onze respectievelijke nachtzuster.
Nu moest ik nog even naar mijn "eigen" bank terug om mijn nieuwe Canadese dollars te storten, en daarna konden we eindelijk kennis gaan maken bij het bedrijf!
Dit geld storten bleek een fluitje van een cent te zijn, en toen ik vroeg naar de koers voor mijn Euro's, bleek dit exact hetzelfde te zijn als de koers bij "Hans' Handige Kantoortje".
Dus al het gedoe met banken, wisselkantoren en allerhande moeilijkheden en hindernissen was achteraf helemaal niet nodig geweest !!!
Maar goed, al doende leert men.
En ik hoop dat toekomstige Nederlandse collega's die dit Blog lezen hier wat lering uit kunnen trekken.
Na een gesprek met één van de broers die bij onze nieuwe werkgever de leiding heeft, wat administratieve handelingen en even snel rondkijken, bracht Hans ons uiteindelijk rond 17.30 uur terug naar het Lethbridge Lodge Hotel.
Het was een leerzame en productieve dag geweest !!!
