Er lag een dik pak sneeuw, en ook de wind was aanzienlijk toegenomen, dit was het Canada dat ik had verwacht te zien toen ik vorige week aankwam in Calgary.
Lethbridge Lodge hotel en "The Wooden Shoe" in de sneeuw:
Vandaag moest ik mij wederom om 08.01 uur melden bij Gateway, ik wist niet helemaal precies waarvoor, maar dat zou mij daar ter plaatse dan wel duidelijk worden.
Na even douchen en een ontbijtje te hebben genuttigd, toog ik naar de lobby van het hotel om te kijken of mijn shuttle al klaar stond.
Deze had ik gisteravond geboekt bij de balie, maar om de een of andere reden zag ik door de ramen van de hal de Chrysler Voyager staan met een dikke laag sneeuw op zijn dak en ramen ?
Na even de lijst te hebben doorgekeken verontschuldigde de front desk medewerker zich en deelde mij mede dat hij mij hoogstpersoonlijk ging vervoeren naar het training centre.
Na wat ijs- en sneeuw opruimingswerkzaamheden vertrokken we met spinnende voorwielen richting de Crowsnest Highway.
Deze hotelmedewerker zat al net zoals zoveel van zijn landgenoten achter het stuur:
Dikke jas dichtgeknoopt tot zijn hals, muts op en wanten aan ???
De kachel stond op are-you-nuts? temperatuur, met een ventilator die gillend aangaf dat dit tempo teveel van het goede was....
De rijvaardigheid van mijn chauffeur liet te wensen over, zoveel dat ik bijna zou durven beweren dat hij in het geheel niet in bezit was van een rijbewijs.
En ik zat daar machteloos naast, als rijbewijsloze idioot zijnde.....
Bij elk verkeerslicht waar wij wegreden stonden we ongeveer een seconde of 20 stil, terwijl ik de voorwielen toeren hoorde maken, zelfs zoveel toeren dat ik de automaat naar zijn tweede versnelling voelde overschakelen.
De afrit vanaf de snelweg nemen was helemaal een dol avontuur, ik verwachtte ieder moment dat we van de weg zouden glijden, maar wonder boven wonder kwamen we na een tergend lang durende rit ongeschonden aan bij de rijschool.
Daar eerst maar eens een kop thee gedronken om bij te komen van deze dollemansrit door de sneeuw, en daarna mocht ik kennis maken met Andrew.
Hij ging met mij even het theorieboekje voor de luxe wagen doornemen, kijken of ik het allemaal een beetje begreep, en als dat snor zat, dan kon ik meteen theorie-examen doen!
Na een uurtje het boekje door te hebben genomen vond Andrew dat het tijd was voor een kop koffie.
Ik heb gezworen dat ik, zolang ik deze keer in Noord Amerika ben, hier geen koffie ga drinken.
Vele vakanties op dit continent hebben mij keer op keer weer doen inzien dat Noord Amerikanen echt geen verstand van koffie zetten hebben.
En al gaan talrijke Starbucks en Tim Hortons liefhebbers urenlang op mij inpraten:
Het is en blijft bagger met de koffie hier!!!
Dus ik wederom een lekker kopje thee voor mijzelf gezet, en nadat ik nog even een minuut of 20 in het boekje had geneusd vroeg Andrew of ik er klaar voor was ?
Sure, let's do it!!!
In Andrew's Chebby truck reden we naar de stad, en tot mijn grote verbazing stopten we bij het kantoor met het leuke poedel-meisje.... ;-)
Daar binnengekomen werd ik luidruchtig begroet door mijn vriend Cooper, de koningspoedel, en mocht ik, nadat ik mijn paspoort had laten zien, plaatsnemen achter een computer midden in het kantoor.
Op dit apparaat moest ik dus mijn theorie-examen afleggen.
Of ik nu besloot om te gaan spieken of niet, het zou de rest van de wereld worst wezen:
Niemand besteedde ook maar enig aandacht aan mij.
Zelfs mijn theorie-boekje lag (weliswaar ongeopend) naast mij op het bureautje....
Ik kreeg 30 vragen te zien, de meeste met 4 antwoorden eronder, waarvan ik er dus ééntje moest kiezen.
Van deze vragen moest ik er minimaal 25 goed beantwoorden, na 25 goede antwoorden stopte de computer uit zichzelf.
Als ik mijn keuze had aangegeven vroeg de computer mij op het scherm of ik zeker was van deze beslissing, en vervolgens kreeg ik meteen te zien of ik de vraag goed had beantwoord of niet.
Uiteraard slaagde ik ook voor dit examen, en even later zat ik weer aan de balie bij het poedel-meisje.
Hier geen flauwekul zoals zelf een pasfoto meenemen die tegenwoordig aan de meest krankzinnige eisen moet voldoen, welnee: Even op een stoel plaatsnemen en de vereiste foto werd ter plaatse gemaakt, via de computer van het kantoor.
Daarna nog vlug een ogentest doen, dit meisje vertelde mij tenminste wel meteen dat alles oké was, en even later bracht Andrew mij terug naar het hotel.
Het was amper 11.00 uur en ik was alweer klaar voor vandaag ???
Tijdens mijn afwezigheid had het hotelpersoneel stiekem het gehele hotel in kerstsfeer omgetoverd, ze weten natuurlijk hoe woest ik kan worden als er vóór het vertrek van de goedheiligman al met die kerstzooi wordt begonnen......
Klik foto voor een grotere weergave:
De rest van de dag heb ik een beetje geluierd, en 's avonds besloot ik om naar de bioscoop in de mall te gaan.
Klik banner om het huidige aanbod van "mijn" bioscoop te bekijken:
Er draaiden die avond 6 films, en ik besloot om te kiezen voor "Hereafter", een film met Matt Damon (die een zéér overtuigende Jason Bourne neerzette in de verfilmingen van de boeken van Ludlum)
Even een stevige wandeling door de kou naar de bioscoop, het was nog niet zo eenvoudig om ditmaal de ingang te vinden, want de mall was op dit tijdstip (21.01 uur) gesloten.
Dus ik wat door de méér dan enkeldiepe sneeuw om het enorme gebouw heen geschuifeld, en ik vond zowaar de ingang van de door mij zo fel begeerde filmgrot!
Bij de kassa wachtte mij een prettige verrassing, de totale kosten voor het bioscoopkaartje bedroegen slecht 9,99 CAD / 7,62 Euro.
En, om het geheel af te maken, ik kreeg er voor dat geld ook nog een onwijs grote bak popcorn bij (helaas was het de zoute variant) en een beker cola van bijna een liter!!!
Klik afbeelding om de movie trailer te bekijken:
Toen ik na de film terugkwam in het hotel zag ik dat het -24 °C was, toch voelde het tijdens mijn wandeling minder koud aan vond ik.
Het went waarschijnlijk snel, deze lage temperaturen..........
