Al neuriënd betrad ik het badpaleis, en wilde de beide hoekdeuren van de douchecabine openen, om eens even lekker wat Thames water over mijn body te laten sproeien.
Om de een of andere reden wilde één van de douchedeuren niet erg meewerken, en een nadere inspectie deed mijn vrolijke geneurie verstommen.....
De rechterdeur werd al na 5 cm open schuiven tegengehouden door een paar vakkundig geplaatste schroeven ?
En er was geen mogelijkheid dat ik mij door alléén de linkerdeur kon wurmen, mede doordat deze ook een beetje werd geblokkeerd door de wc pot.
Wat was dit nu weer voor ongein ?
Ik kon bijna alweer de pijp van Meneer Inbar ruiken....
Allerlei scenario's flitsten door mijn hoofd, en in één daarvan zag ik mijzelf goed inzepen met zeep, om daarna met een flinke aanloop mijzelf door de ingang van de half geopende douchecabine te laten glijden.
Met het oog op onherstelbare schade aan douchecabine, wc pot en misschien wel aan een dragende muur van het geuren-en-kleuren-hotel te berokkenen, besloot ik meteen maar om dit plan te laten varen.
Uiteindelijk heb ik het deksel van de wc pot dichtgedaan, ben daar vervolgens op gaan staan en zo kon ik mijzelf met enige Houdini-achtige behendigheid in de douchecabine begeven.
Onderstaande foto geeft een zwaar vertekend beeld omdat ik een groothoek lens heb gebruikt, het was echt onwijs krap!
(Aanklikken voor een grotere foto)
Na het douchen begaf ik mij, uiteraard weer volledig gekleed, met al mijn bagage naar beneden en mocht aldaar aangekomen direct aanschuiven bij het ontbijtfestijn.
De hoteleigenaar zou wel eens even een puik ontbijtje voor mij in elkaar flansen, zo verzekerde hij mij al handenwrijvend!
Maar na 20 minuten geduldig wachten leek het er heel erg op dat de goede man nooit meer ten tonele zou verschijnen, en kwam even later kwam mijn taxi voorrijden.
Dus dan maar met lege maag naar de luchthaven om te kijken wat daar voor avonturen op mij wachtten.
Eerst maar eens mijn bagage inchecken, en ja hoor, mijn grote angst werd hier waarheid, en ditmaal was er geen Rob aanwezig om zich ergens verdekt met mijn cabin trolley op te stellen.
Na een minuut of 40 gezellig que-en was het eindelijk mijn beurt om mijzelf bij de balie te melden.
Zoals gebruikelijk zette ik mijn grote tas op de weegschaal/lopende band, en meteen begon er een digitale meter te piepen: Te zwaar.....!!
Maar deze maatschappij had nog een eigenaardigheid:
Mijn cabin trolley moest ook bij de grote tas op de band om zo mijn totale bagage te kunnen wegen, en toen had ik pas echt een probleem!
Eerst maar de grote tas upgraden naar 30 KG, wat mij alvast een gepeperde rekening in het vooruitzicht stelde, en de cabin trolley mocht niet meer dan 5 KG wegen ?
Wat ???
Maar dat is zo'n beetje het eigen gewicht van dat ding + één sok met gaten erin.......
De dame zei dat het mij 150 Engelse Ponden extra ging kosten, maar dan moest ik wel proberen om het gewicht van de grote tas naar 30 KG te brengen, als de trolley dan 5 KG woog kon alles mee.
Voorgenoemde dame zat achter een vrij hoge desk, en ik zat vóór haar op de grond om spulletjes uit mijn cabin trolley over te laden in mijn grote tas, die nog steeds op de band stond.
Maar wat ik ook deed, ik bleef te zwaar: óf de trolley was te zwaar, óf de grote tas was over de 30 KG.
Dus ik heel sneaky mijn laptop en een paar andere vrij zware dingen uit mijn trolley op de grond vóór de hoge desk gezet, en vervolgens weer de trolley op de band gezet, een beetje aan de tas gesjord onder het mompelen van "Maybe it's stucked between the sides" en voilá:
Het totale gewicht kelderde op miraculeuze wijze, ik hoefde "slechts" 90 Engelse Ponden extra bij te betalen......
De wachtende mensen in de zig-zag lopende rij achter mij hadden ondertussen het hele voorval met grote belangstelling gade geslagen, en ik kreeg lachende blikken van diverse mede-passagiers
(later in het vliegtuig kwamen er 3 verschillende mensen naar mij toe om mij te complimenteren met mijn coole actie)
Razendsnel heb ik buiten het zicht van de dragon-lady mijn trolley weer ingepakt, en kon ik vervolgens zonder noemenswaardige problemen de douane passeren.
De rechtstreekse vlucht naar Calgary duurde 9 uur en was stomvervelend, gelukkig waren er entertainment-systemen in de rugleuning van de stoelen ingebouwd, dus zo kon ik mooi wat uurtjes zoet brengen.
Verder heb ik mijn theorieboekje voor het luxe wagen rijbewijs maar eens even ter hand genomen, dus al met al had ik bijna tijd te kort tijdens de reis.
Aangekomen in Calgary moest ik eerst door de douane, en liet ik daar mijn aanvraag voor een werkvergunning zien. Geen probleem, ik moest mij melden bij een kantoortje en daar zou ik de permit in mijn paspoort geniet krijgen!
Al wachtende in de rij voor dit kantoor zag ik dat er 5 douanebeambten aan het werk waren, elk achter hun eigen desk.
Dit verliep allemaal in grote rust en vrede, behalve bij een jong meisje in een uniform dat flink aan het schreeuwen was tegen een roetzwarte meneer met gouden tanden en een heel groot gezin, samengepakt op een bankje achter zijn rug....
Ik dacht nog: "Die meneer is zeker een beetje eigenwijs, dat dat kind zo tekeer gaat tegen hem?"
Na veel heibel mocht meneer met zijn gezin toch Canada in, en wie was het volgend slachtoffer van deze customs-lady-from-hell ??
Juist, ikke.........;-) !!
Het leek allemaal vrij goed te gaan, totdat Miss PMS in mijn paperassen een bijgevoegde e-mail ontdekte waarop mijn roepnaam stond vermeldt in plaats van mijn officiële voornamen...ohoh......
Dit kon echt niet: Hoe kon zij weten of ik de persoon was die werd genoemd in die e-mail ?
Ze dreigde al dat ze mij rechtstreeks terug naar huis kon sturen, want dit was echt ontoelaatbaar!!!
Toen ik vriendelijk tegenwierp dat ze in mijn paspoort kon zie dat ik werkelijk de persoon was die voor haar stond, en dat op alle officiële documenten wel mijn volledige namen stonden, keek ze mij aan alsof ze het in een nog nooit door haar bezochte Duitse stad hoorde donderen.
Met veel theatraal gezucht, boze blikken en al driftig rammend op haar keyboard, rolde er uiteindelijk toch de felbegeerde work permit uit de printer. Na mij nog even te hebben toegesnauwd dat ze mij volgend jaar bij het verlengen van de permit niet meer zou toelaten als er zulke onoverkomelijke informatie in mijn papieren stond, kon ik eindelijk mijn tas ophalen die eenzaam en alleen op de inmiddels al stilgevallen bagagecarrousel lag.
Nog even de door Eugenie bijgeleverde check van 150 CAD voor de werkvergunning laten verzilveren bij het douanekantoor, en ik mocht het land in.
Welcome to Canada!!!!!!
(Aanklikken voor een grotere foto)
In de aankomsthal stond Hans mij op te wachten, hij vroeg zich inmiddels al af of ik überhaupt wel was meegekomen met deze vlucht, en hij verzekerde mij dat dit echt niet de gebruikelijke gang van zaken was bij aankomst in dit land.
Na een rit van een goede 2 uur kwamen we rond 16.31 uur aan in Lethbridge, alwaar ik mijn intrek nam in het Lethbridge Lodge hotel. De kamer viel mij zeker niet tegen!
Ik heb een soort van een suite: Een woonkamer met aparte slaapkamer en badkamer, TV in zowel de woonkamer als in de slaapkamer, een ligbad, een koelkast, magnetron, koffiezetapparaat met bijbehorende goodies (mokken, suiker, koffie én thee), gratis snel wireless internet, een strijkplank compleet met stoomstrijkijzer en als pièce de résistance: een heuze fohn !!!!
(Aanklikken voor een grotere foto)
Als ik de deur van mijn kamer uitloop, dan kom ik in een overdekte tuin met een zwembad:
De volgende dag (donderdag 11 november) bleek het Rememberance Day in Canada te zijn, en de dag daarop wordt er door heel veel mensen ook niet gewerkt, dus ik was deze twee dagen vrij!
Op zaterdagochtend moet ik mij om 08.01 uur bij de rijschool melden voor de air brake course, met daaropvolgend het examen hiervoor.
Zondag ben ik wederom vrij, en pas maandag moet ik mij melden bij het bedrijf.
Dus ik hoefde niet de volgende dag al mijn rijbewijs in te leveren?
Dat kwam mij heel goed uit, dan kon ik mooi een auto huren!!
