Zaterdagochtend 17 juli werd ik ruw uit een vredige slaap gehaald door een wekker die, onder het uitstoten van erbarmelijke pieptonen, met grote rode cijfers 05:16 op de display vermeldde.
Ah, vandaag was de dag om naar Reading af te reizen!
Het plan om met
In de eerste plaats omdat ik, vanwege de beschikbare vluchten, erg krap in mijn tijd zou komen te zitten.
En in de tweede plaats omdat het met eigen auto via de Duinkerken/Dover ferry zo'n 100 Euro goedkoper bleek uit te pakken.
Met het vliegtuig zou ik om 12.01 uur (Engelse tijd) aankomen op Luton, voordat je dan in de aankomsthal staat is het inmiddels 12.31 uur geworden. Dan naar het autoverhuur bedrijf om de gereserveerde wagen op te halen, voordat je dan goed en wel op pad bent is het inmiddels ook wel weer een half uurtje later.
Luton-Reading is 105 KM, dus de afspraak van 15.01 uur zou ik dan op mijn gemak kunnen halen.
Maar de (enige) terugvlucht voor die dag was al 18.31 uur, het sollicitatiegesprek zou 1 uur en 51 minuten duren. Dus ik zou (theoretisch) om 16.51 uur weg kunnen rijden naar Luton, wederom een ritje van 105 KM.
Met de eventuele kans op vertraging onderweg en het inleveren van de huurauto zou ik nooit op tijd op de luchthaven zijn om mij aan de verplichte check-in tijd te kunnen houden.
Dus om bovenstaande weldoordachte redenen reed ik om 06.01 uur de straat uit, TomTom geprogrammeerd om mij naar Loon Plage te begeleiden, dit is de ferry port van de noord-Franse havenstad Duinkerken.
(of Dunkerque, als je graag wilt laten zien dat je de Franse taal beheerst)
Mijn loveboat zou om 10.01 uur stipt vertrekken, ik werd geacht mij niet later dan uiterlijk 09.16 uur bij het Norfolk Line loket in de haven te melden, het was slechts 325 KM rijden naar Loon Plage, dus all was well !!
(Eigen foto uit 2009, toevallig kwam de de boot waar ik mij nu op bevond ons toen tegemoet bij het verlaten van de haven van
Dat gezeik over Euro 5 moet nu maar eens afgelopen zijn!
Na een voorspoedige cruise over het kanaal kwam ik al om 11.01 uur aan in de haven van Dover, door een constante storing in de Britse tijdwaarneming blijkt het op dat eiland steevast een uur vroeger te zijn dan op het Europeesche vasteland.
Ik vond het allemaal al lang prima, maar hadden ze niet beter die bootreis dan een uur korter kunnen laten duren, dat komt per slot van rekening qua eindtijd op hetzelfde neer...?
Bij het betreden (of is het per auto dan berijden?) van het eiland werd ik er met mijn onschuldige hoofd uitgepikt om eens even lekker door de Britse douane aan de tand te worden gevoeld. Een douanebeambte, waarbij ik meteen mijn twijfels had of zijn moeder eigenlijk wel wist dat hij bij de douane zat (zo jong) stelde mij allerlei vragen inzake mijn staatsbezoek aan zijn nederige eiland.
Toen hij mij vroeg of ik een retourticket had (wie zal er nu in hemelsnaam voorgoed op dat stukje molshoop, omgeven door het zilte nat, willen blijven?) vertelde ik hem dat ik dezelfde avond om 22.01 uur weer naar de bewoonde wereld zou terugkeren. In zijn beleving was dat uitermate verdacht.....
(wordt vervolgd)
