Ik was even de merkwaardige voorliefde van Engelsen voor velours tapijt, veel vilt en kitscherig meubilair vergeten, maar slechts één blik door de hotellobby was genoeg om deze herinneringen voorgoed weer in mijn geheugen op te slaan.
Na een minuut of 5 kwam er ineens een dame door een schuifdeur achter de balie tevoorschijn, en zij vertelde mij dat ik vanzelf zou worden opgehaald door de man die het transportbedrijf vertegenwoordigde.
Een kopje koffie, thee of iets anders bleek uitgesloten te zijn, de hotelbar was gesloten en deze zag er bepaald niet uit alsof hij binnen enige uren volop in bedrijf zou zijn.
Dus ik zeeg neer in een te klein stoeltje in de gezellige met velours bekleedde tv-hoek en het grote wachten begon...
De sollicitatiegesprekken werden gehouden door een Engelsman die in 2007 voor het bedrijf is gaan werken als truckchauffeur.
Inmiddels had hij een functie bij "Driver Relations" binnen het bedrijf verworven, en als ex-chauffeur is hij natuurlijk de aangewezen man om nieuwe chauffeurs voor te lichten inzake het leven in Canada en alles waar je als nieuwkomer tegenaan kunt lopen.
Om 15.16 uur kwam mijn interviewer de lobby binnen, ik herkende hem meteen van de foto's in zijn weblog en begroette hem in onvervalst Cockney Engels met "Hello mate!"
Hierdoor was hij even van zijn stuk gebracht, en zei dat hij eigenlijk een Nederlander verwachtte. Toen ik hem verzekerde dat ik die taal ook beheerste was hij enigszins gerustgesteld en mocht ik hem volgen naar de kamer waar het gesprek plaats zou vinden.
Om een lang gesprek kort te maken:
Het gesprek verliep prettig, hij was blij dat ik mijn spulletjes goed voor elkaar had en alle benodigde paperassen had meegebracht en hij zag verder geen onoverkomelijkheden die een eventuele carrière als long haul truck driver in Canada in de weg zouden kunnen staan.
Heel veel dingen die hij mij vertelde had ik al gelezen op diverse weblogs van Europese chauffeurs die in Canada rijden, dus heel erg veel nieuwe dingen hoorde ik niet. Maar het was wel fijn om alles nu eens uit de mond van iemand te horen in plaats van het te moeten lezen.
Op de vraag op welke termijn ik naar Canada zou kunnen afreizen antwoordde ik "zo snel mogelijk", dat vond Lyndon een gunstig antwoord. Hij vertelde dat heel veel mensen eerst met de verkoop van hun huis zaten, niet in de winter naar Canada willen komen of de grote schoolvakanties wilden afwachten zodat hun kinderen in een nieuw schooljaar in Canada konden beginnen.
Het gesprek liep een beetje uit, mede doordat we pas om 15.16 uur waren begonnen, en het was niet eerder dan 17.16 uur dat wij elkaar wederom de hand schudden en hij zei dat hij hoopte mij in Canada terug te zien.
(dat klonk natuurlijk niet negatief!)
Ik was tegen die tijd blij dat ik niet toch voor de optie met het vliegtuig had gekozen, door het uitlopen van het gesprek had ik nooit meer op tijd mijn terugvlucht kunnen halen.
Bij het verlaten van het hotel viel mijn oog op twee mannen die bij de ingang stonden te roken, uit de borstzak van een van deze mannen puilde een pakje Javaanse Jongens shag, dus ik zei meteen: "Hee, een Nederlander!"
En inderdaad, de man met de shag was een Nederlander, John uit de buurt van Eindhoven. Hij vertelde mij dat hij al eens eerder op gesprek was geweest in Engeland, maar door omstandigheden is het hele plan om naar Canada te vertrekken toen niet doorgegaan.
Vandaag de dag waren de omstandigheden gunstiger voor hem, dus had hij zich wederom aangemeld voor een sollicitatiegesprek.
Na nog even te hebben gepraat, John vertelde mij dat hij bij Centrum Transport veel op het Oostblok reed, wenste ik hem veel succes tijdens het gesprek en "misschien tot ziens in Canada!"
Wat volgde was een rit terug naar de Dover, wederom collectief aan de verkeerde kant van de weg, en om 20.31 uur arriveerde ik in deze havenstad, fameus vanwege de veelbezongen witte krijtrotsen.
Als vanzelfsprekend werd ik er weer uitgepikt door de noest werkende ambtenaren van H.M Customs, maar deze maal hoefde ik slecht door een metaaldetector te lopen en keek de douanier even in mijn kofferbak voordat ik verder mocht rijden.
De boot vertrok stipt om 22.01 uur, en mede door het tijdsverschil arriveerden we pas om 01.01 uur in
Onderweg in België nog even LPG getankt en een broodje gegeten, en rond 04.31 uur reed ik thuis de straat in.
Ik had in totaal 1080 KM gereden, en zo'n 40 KM gevaren.
Het was een lange dag, maar mijn inziens een uitermate productieve dag!
