De laatste week is echt voorbij gekropen, maar eindelijk kon het langverwachte Canada avontuur beginnen.
Wonderlijk genoeg had ik de laatste nacht goed geslapen en toen om 07.01 uur de wekker ging was ik heerlijk uitgeslapen.
Na nog even wat laatste opruimwerkzaamheden en vlug een broodje te hebben gegeten, stond ik om 09.01 uur stipt op de stoep van het gemeentehuis om mij uit te laten schrijven.
Daarna naar de bank om een flink bedrag in contanten op te halen, beide uitstapjes verliepen zonder noemenswaardige bijzonderheden en rond 10.01 uur was ik weer terug in mijn vrijwel lege huis.
Na afscheid te hebben genomen van mijn buren,
(ik heb toch stiekem 12.5 jaar op dat adres gewoond, een absoluut record in mijn leven!)
reed ik rond 10.16 uur al wuivend de straat uit, op weg naar mijn maat Rob in het altijd zonnige Boxtel.
(Buixtel voor ingewijden)
Rob wilde mijn dagelijkse G3-wagen overnemen, en mij daarna naar Schiphol brengen, al was het maar om familie en vrienden met stellige zekerheid te kunnen mededelen dat ik echt het land uit was.
Na een lunch aan de rijkelijk gevulde Brabantse dis, gevolgd door allerlei auto-overschrijving-perikelen (ik vond een oud-Hollandsch tientje) reden we rond 13.16 uur richting onze nationale luchthaven.
Ik als passagier in Rob's nieuwe aanwinst, en Rob als tevreden zojuist ingetreden Peugeot bezitter.
Samen bezitten we een half dozijn Buicks, maar toch beiden danig onder de indruk van het Franse comfort.
Aangezien het eerste gedeelte van de reis met
Rob moest met mijn cabin trolley ergens verdekt opgesteld gaan staan, zodat ik dát extra gewicht (17 KG) niet bij mij had bij het inchecken.
Omdat ik op eerdere reizen een label met "checked cabin luggage" voor mijn fototas had gekregen, had ik mijn nieuwe laptoptas (leeg) meegenomen naar de incheckbalie.
Mocht ik inderdaad zo'n label krijgen, dan zou ik het niet vastplakken en buiten het zicht van de grondstewardess om het handvat van mijn mooie nieuwe koffertje doen.
Ik was er de afgelopen weken achter gekomen dat incheck-bagage van te voren moet worden aangegeven, anders moest ik de lieve prijs van 12 Euro per KG betalen....
Dus mailtjes naar Eugenie gestuurd, gebeld met Lyndon:
"Nee, maak jij je maar geen zorgen Erik, da's allemaal piekfijn in orde!"
Wat denk je....? Sta ik daar bij de incheckbalie, bleek er volgens de machtige
Maar gelukkig had ik in de afgelopen weken zelf ook contact met hun klantenservice opgenomen, en ik had een mailtje terug gekregen dat ik incheck-bagage tot een gewicht van 20 KG mocht meenemen.
En laat ik dat bewuste mailtje te hebben uitgeprint!!!
(ik ben een MediaMarkt klant hóór)
Nou, hoofd-grondstuwadoos erbij, mailtje werd met argusogen én argwaan (ik wist niet eens dat die twee dingen samen kon gaan?) gelezen en herlezen, en met god's gratie werd ik geloofd.
(Hoezee!)
Maar ik had wel 5 KG teveel gewicht, dus dat werd betalen......
Gelukkig deed het meisje achter de desk volop mee om mij te helpen, en ze vroeg of ik ook cabin luggage bij mij had?
"Ja, alleen deze lege laptoptas" antwoordde ik met onschuldig opengesperde ogen.
"Nou, doe dan wat van je spullen uit de grote tas in die laptoptas, dan moet het lukken", zo sprak het meisje.
En op hun website staat dat je maar 1 stuk bagage mee mag nemen ?
Ze weten zelf niet hoe hun eigen regels luiden, maar ik vond het al lang goed!
Dus ik wat zooi overladen, en toen de tas 21 KG en een beetje woog vond het luchthavenwichtje dat voldoende: Zo was het goed!
Op het moment dat zij naar rechts keek om het label uit te printen, flikkerde ik bijna alle spullen weer terug in mijn grote tas, en ze had niets door ;-)!!!
Rob weer opgezocht die al bijna mij als vermist wilde laten omroepen via het luchthaven PA-systeem, en toen begon de puzzel om de overgebleven items in de cabin trolley te proppen/persen/stampen.
Uiteindelijk ging Rob naar huis met een fonkelnieuwe laptoptas, een nagelnieuwe oranje fluorescerende wegwerkers-fleece en een oud boek van Dik Trom (leg ik later misschien nog wel eens uit)
Het was die dag toevallig ook nog zijn verjaardag, dus die laptoptas mocht hij houden van mij, want zo ben ik dan ook wel weer!!!!!
Bij de gate aangekomen werd er dus helemaal niet naar extra tassen gekeken (dat vermoeden had ik al), dus die laptoptas had makkelijk meegekund op het handvat van mijn trolley.
Klik foto:
De vliegreis zelf was niet erg interessant, en na de landing op London Gatwick bleek de tijd stil te hebben gestaan, want ik was precies 0 minuten onderweg geweest...
(over dit merkwaardige fenomeen inzake Engeland en reistijd heb ik al eens eerder iets geschreven)
In mijn instructies stond omschreven hoe ik bij het hotel moest komen:
Vanuit de North Terminal (waar ik mij dus bevond) moest ik een bepaalde uitgang nemen, daar de weg oversteken, naar links kijken en daar zou ik een bord met "Tourist information" moeten ontwaarden.
Als ik daar dan naartoe liep dan zou ik daar een ander bord vinden,
(het leek onderhand wel een speur/puzzeltocht) met daarop de naam van het hotel.
Bij die naam zou dan een nummer staan, en dat bewuste nummer moest ik bellen met de gele telefoon (....?)
Nou, allemaal leuk en aardig, maar het hele gebied waarin ik allerlei dingen moest spotten, in vermeende richtingen moest loeren, borden moest opzoeken, telefoons van kleur moest onderscheiden, en wat verder nog allemaal voor doldwaze dingen meer, was in een ernstige mate op de schop genomen, dus van al deze aan mij verstrekte hints was er werkelijk waar geen één terug te vinden......
Gelukkig had Eugenie mij het telefoonnummer van het hotel gemaild, dus dan maar de telefoon ter hand genomen om eens even fijn met Mr. Fawlty te gaan praten!
Niets bleek minder waar te zijn, het hele nummer bleek niet te bestaan!!
Ik al een beetje om mij heen roepen van:
"Kom maar tevoorschijn hoor meneer Inbar, ik trap er echt niet in....."
(Uiteraard ben ik uitstekend op de
hoogte van het feit dat de brave man alweer een paar jaar geleden het
aardse voor het hemelse heeft verwisseld, maar om nu midden op een
Engelse luchthaven naar Frans Bauer te gaan roepen: Dat gaat zelfs mij
te ver!!!!!)Om een lang verhaal kort te maken: Twee aardige Engelse dames hebben mij geholpen om het juiste nummer te achterhalen, waarna ik keurig werd opgehaald door de eigenaar van het hotel.
Aangekomen in het hotel bleek er helemaal geen reservering voor mij te zijn geboekt, maar nadat Mr. Fawlty hoogstpersoonlijk een telefoongesprek met Canada had gevoerd werd ik alsnog geaccepteerd als hotelgast.
Alléén.... het hotel bleek te zijn volgeboekt.....
Maar geen nood, zijn vriend van een hotel verderop had nog plaats genoeg, dus wij weer in het busje en even later bevond ik mij dan toch echt in een heuse, alhoewel zéér merkwaardige gevormde, hotelkamer.
Klik thumbnails:
De beide gezworen hotelvrienden waren van Pakistaanse afkomst, het hele hotel rook vrij sterk naar de kruiden die deze mensen steevast door hun merkwaardige voedsel mengen.
En het bed bleek niet berekend te zijn op iemand van mijn formaat, bij het proefliggen hoorde ik een harde knal en leek het bed een eigen leven te gaan leiden.
Nu weet ik meteen hoe het voelt om met orkaankracht in een klein bootje midden op de oceaan te vertoeven....bij de minste of geringste beweging zeilde het bedje elke richting uit, ondertussen een erbarmelijk gepiep en gekraak voortbrengend.
Gelukkig was er nog een ander bed aanwezig in de kamer, dan dat later die avond maar uiterst voorzichtig bestijgen....
's Avonds ben ik uit eten gegaan bij de lokale Italiaan, die overigens een voortreffelijk rood wijntje schonk....
Morgen (woensdag 10 november) de vlucht naar Canada!
